Καθώς για την κατάκτηση κινάς, μιας άλλης Τροίας
στη μέθη ωραίου πρωινού κι ενός αέρα λυτρωτή
που μ' αλαφράδα μαγική, σπρώχνει αγόγγυστα τα πλοία
αμήχανος ανάμεσα στ' αστραφτερά σου όπλα
δοσμένος σε μιαν αμφιβολία όλο χρυσόφως
όπου φυλάς, νωπές ακόμη συγκινήσεις...
(μιας καστανής την αγκαλιά και τα φιλιά τ' αστέγνωτα
κρυμμένα στο λαιμό και τη μασχάλη, της ανθισμένης
λεμονιάς αγαπημένο θρόισμα σιμά στο παραθύρι
την ταραχή της μάνας, με το ξερό στα χέρια της ζυμάρι
και του πατέρα τη σιωπή, που όλα τα λόγια έπνιξε
του χωρισμού, μέσα σε βλέμμα άτρεμο κι αντρίκιο)
Ταξίδι ολόφρεσκο, καθώς κοιτάς τα πρόσωπα συντρόφων
που κάθονται στην κουπαστή, ωραίοι και άφρονες
από τις υποσχέσεις ενός πολέμου νικητή
που λάφυρα και δόξα θα τους φέρει
Καθώς κινάς λοιπόν για μια άλλη Τροία
τα μάτια στρέψε τελευταία φορά
σε τούτη που άνθισες ακτή...
Ίδια ξανά δε θα τη δεις!...
(γιατί μετά το αίμα...
ίδια τα μάτια σου δε θάναι!)
Μάιος 2012
