Όνειρο ηδονής

Κοπέλα από αιώνες ξέχειλη
που επανήλθες ξάστερη, παρθενική
απόλυτη ομορφιά
με λογχερό φωνής τρεμούλιασμα
κι από πολλών αντρών
του βλέμματός σου το παιχνίδισμα
πάνω μου εστάθει
το χέρι απλώθει φτερούγα κύκνου
στήθος λευκό, αθώρητο, ο πειρασμός
για το ταξίδι...

Κι αν διστάζω
σμίγουν οι κύκνοι του μέσα μας νερού
ανταύγειες πόθου μυστικού
πλέκουν λαιμούς, μουδιάσματα
μαλλιά στριφτά, χρυσά, απλωμένα
κι η πλάτη με το αυλάκι
-φιλιών μυρμήγκιασμα-
γυμνή...

Να ρέουν –φαντάσου-
τα χείλη μου
στη ραχοκοκαλιά σου...

Αναρριχούμαι στους μηρούς σου και σ’ ανοίγω
μαγευτικό κοχύλι
αφού τον ίδιο αιώνα πίνουμε
ο αιώνας αυτός
θα σωθεί, σαν κρασί...

-γιατί τόση έλξη
τόση λύπη γιατί
ανάμεσά μας αυτό το γυαλί-

(γραμμένο το 1995)