Το σκάκι

Σκέψου λέει νάμαστε

σε μια σκακιέρα πιόνια

πελεκημένοι εξ' αρχής

σε στέρεες μορφές

χωρίς δική μας βούληση 

και να περνούν τα χρόνια

σ' ασπρόμαυρα τετράγωνα 

και θλιβερές γραμμές...

Στρατιώτες αναλώσιμοι 

στης μάχης το καμίνι

να καρτερούμε το άγγιγμα

θεόρατου χεριού

και νάναι όλα πνιγηρά

μια στενωπός, μια δίνη

μια αυταπάτη η λευτεριά 

κι η νίκη... αλλουνού!

Εκτός πεδίου τελικά

στο πλάι εκεί πεσμένοι

σκόρπιοι, όπως μας έριξε

το χέρι Εκεινού

με παρηγόρια μοναχή 

πώς πάμε... δοξασμένοι

πώς πέσαμε απ' την ορμή

του υψηλού σκοπού!

1 Ιουνίου 2023

Υπήρξε πραιτοριανός!

Συνταξιούχος πια, χαίρεται τη σκόλη

με εκδρομές, συμπόσια και φίλους.

Μα υπήρξε πραιτοριανός

δε θε ν' ακούει ύβρεις για το καθεστώς

(του εξασφάλισε καλή ζωή, εφάπαξ 

μέχρι τον θάνατο μισθό

βρέξει χιονίσει)

Λοιπόν, ας το βουλώσει ο λαός

και μην τα βάζει με το καθεστώς

γιατί υπήρξε πραιτοριανός...

(και αν ανάγκη παραστεί

θα ξαναβάλει τη στολή

να το υπερασπίσει)

Περίλαος... γλύπτης!

Την τέχνη όλη έβαλε 

ο γλύπτης ο Περίλαος

για να κερδίσει την ευμένεια

(και βέβαια το χρυσάφι)

του τυραννίσκου Φάλαρη...

Τον ταύρο, τον μεταλλικό

εμπρός του με καμάρι παρουσίασε

και του εξήγησε, τι θάνατο οικτρό

θα είχαν οι εχθροί του 

εάν τους κλείδωνε στην κούφια του κοιλιά

και άναβε από κάτω μια φωτιά...

Όμως λογάριαζε χωρίς τον βασιλιά...

Στην αποτρόπαια μηχανή

πρώτα εκείνον έψησε ο τύραννος!

..................

(Άραγε, τέτοιος ν' αρμόζει θάνατος

σε... καλλιτέχνες

που αντί το ωραίο να ποιούν

το δίκαιο να γυρεύουν 

τερατουργήματα γεννούν 

κι υπηρετούν τυράννους;)

18 Νοεμβρίου 2022

Ηνίοχος

 

Τον προτιμούν στο πράσινο του χαλκού 

ακίνδυνον, λειψόν, ακρωτηριασμένον

κυκλωμένον από ένα μουσείο

να φωτίζει μια εποχή, δια παντός τελειωμένη...

Τα μάτια του όμως ανοιχτά κι όταν θαμμένος στα χώματα 

μουσκεμένος απ' τη φθορά κι από πάνω ιστορία να βρέχει

διαγούμιζαν οι ξένοι, μα άρχισε αργά να μεταμορφώνεται

ο Πολύζαλος του Δεινομένη σε Ηνίοχο των Ελλήνων

(γιατί η σοφία και η δύναμη η βαθιά... μόνωση 

και σιωπή αιώνων προϋποθέτει)

Γι' αυτό, όταν αποχωρούν θαμπωμένοι οι ειδικοί 

όταν λήγουν τα συνέδρια και αδειάζουν οι αίθουσες

εκείνος αποδρά αθόρυβα στα ερείπια 

ψάχνοντας το χαμένο του χέρι το αριστερό 

-που πολλοί το προτιμούν για πάντα χαμένο-

έτσι λειψός, σκάβει τα χαλάσματα

να συναρμολογήσει ξανά το διαλυμένο του άρμα 

ακούγεται κάτω στις ελιές ο αντίλαλος 

απ' τα καλέσματα στα άλογά του

που κρατούν αιχμάλωτα και χώρια 

οι τσακωμένοι κληρονόμοι

Τώρα που όλος ο κόσμος πονά 

εκείνος μιαν αναγέννηση μηχανεύεται

παροτρύνει τη Νίκη της Σαμοθράκης 

να  πετά από το βάθρο τις νύχτες 

και να γυρίζει στις άδειες αίθουσες 

γυρεύοντας το χαμένο της κεφάλι 

την κλεμμένη Καρυάτιδα

να βροντά από μέσα τις πόρτες

για να σμίξει ξανά 

με τις αγαπημένες αδερφές της

και τ' άλογα του Αγίου Μάρκου να θυμηθούν

τη Χίο, να θυμηθούν ποιοι οι πλαστουργοί 

και ποιοι οι κλέφτες...

Κάθε αυγή, γονατίζει και φιλά ο Ηνίοχος

ταπεινές, βυζαντινές εικόνες...

Απελπισμένα χλιμιντρίσματα στα όνειρα

προδίδουν μια δύναμη μυστική 

που κρατιέται με το στανιό κοιμισμένη 

όμως για δες... σαλεύουν τα μάτια του

προσδοκά να φιλιώσει ξανά τη φύτρα ετούτη 

τα χάλκινα στα χέρια του χαλινά

να μεταμορφωθούν σε δερμάτινα... χρεμετίσματα και αφρούς στα σαγόνια

ο Ηνίοχος ονειρεύεται

να ραγίσει πάλι το φως, στην προσταγή του αφέτη

και τα άλογα -τα δύο με τη σπίθα του Απόλλωνα

και τ' άλλα, με τα σημάδια του σταυρού-

να ξεχυθούν επιτέλους καλπάζοντας

αντάμα στο μέλλον...

Αρχιμήδης

Πόσοι αιώνες

και αίματα ευγενικά

να συμμαχήσουν έπρεπε

να χάσουν δρόμους, να τους βρουν

για να γεννήσουν τελικά

αυτό το σπάνιο φως... 

που ένας άξεστος

ένας συνήθης

το μάτωσε μ' ένα σπαθί...

σε μια στιγμή το έσβησε ο αήθης

(Κι ούτ' ένας άγγελος εκεί

ούτ' ένας άγγελος)...

27 Ιαν. 2022

Ερμότιμος

 

- ...πως πρόσθεν Αιθαλίδης, ητ΄ Εύφορβος, είτα Ερμότιμος
είτα Πύρρος γένοιτο. Επειδή δε Πύρρος απέθανε
γενέσθαι Πυθαγόραν και πάντων των ειρημένων μεμνήσθαι. -

Διογένης Λαέρτιος

Ταράχτηκε ο Ερμότιμος

μες στο ναό του Απόλλωνος 

στην όμορφη Βραγχίδα...

ανάμεσα στα τόσα αναθήματα

συγκινημένος κοίταζε, μίαν παλιά ασπίδα

(σάπιο σχεδόν το ξύλο της

μόνο μια ελεφάντινη ξεχώριζε μορφή

και κάτι γράμματα αχνά

με διάφορη, στην άκρη της γραφή:

Τω Απόλλωνι... Μενέλαος)

Μα ήταν δική του! (κι ας έγραφε)

Την είχε αιώνες πριν ως... Εύφορβος

της Τροίας... θυμήθηκε το πρωινό

που την παρέλαβε γυαλιστερή

θυμήθηκε τις μάχες, την ελπίδα

μα και του Μενελάου το σπαθί

που τούκοψε ξάφνου τη ζωή...

Θυμήθηκε τις μέρες τις παλιές

και τις καλές, πριν να φανούν οι Αχαιοί

τις ευωδιές του Σκάμανδρου

τους φίλους, την Ατθίδα...

και έκλαψε ο Ερμότιμος 

πάνω απ' την ασπίδα

γι' αυτά που χάθηκαν

για τη φθορά των ζωντανών 

παίγνιων χρόνου και θεών... 

Αυτά ο Ερμότιμος

που κι Αιθαλίδης ήταν 

και θα γινόταν Πύρρος 

(ένας ψαράς στη Δήλο)

κι αργότερα, ως Πυθαγόρας 

την ανθρωπότητα θα θάμπωνε

μα με το δώρο (ή την κατάρα;) του Ερμή

να ενθυμείται κάθε του ζωή

δεν ήξερε πού πήγαινε 

και προπαντός ποιος ήταν...

14/12/2021

Λεωνίδης... υιός Οδυσσέως

Ημέρα κρύα... και συννεφιασμένη

στου Μονάχου το παλιό νεκροταφείο

η ψυχή μου έρμη και θλιμμένη

καθώς στέκω σ' ένα ταφικό μνημείο...

λίγο γυρτό, φθαρμένο από τον χρόνο

με ίχνη όμως κάποιου μεγαλείου

ανεγέρθη από τον... Θρόνο (!!)

και φέρει στίχους του Θειρσίου

''ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ ΛΕΩΝΙΔΗΣ... ΥΙΟΣ ΟΔΥΣΣΕΩΣ

ΠΡΟ ΤΗΣ ΗΒΗΣ ΑΠΟΘΑΝΩΝ ΕΝ ΜΟΝΑΧΩ...''

Μονάκριβο τέκνο...  τόσο νέος!!...

Ανατέλλων ήλιος, εβυθίσθη σε τάφο...

1/2/2021

Καταφιλήσω...

Ήταν ωραίο το δειλινό...
Η Κασσιανή μες στο κελί, σε έξαρση ποιητική
μίαν ωδή εδούλευε. Μα όταν έγραψε...
''καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω 
τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις''
έπεσε σε συλλογή... -''Καταφιλήσω'';
Πώς από μέσα της ξεπήδησε η λέξη αυτή;
Φανέρωνε ταπεινοσύνη, συντριβή
ή ήταν έντεχνα κρυμμένη, ερωτική;
Καλύτερο δε θάταν  το ''ασπασθώ;''
''ασπασθώ τους αχράντους σου πόδας!''
Πιο σεπτό! Πιο ιερό! Αλλά ''καταφιλήσω'';;;;

Τον κάλαμο επήρε η Κασσιανή
να διορθώσει την παρεκτροπή.
Μα δεν επρόλαβε...
άλογα μπήκαν στην αυλή
και μια φωνή... -Ο αυτοκράτορας!

...................................

Αργότερα, σα βγήκε απ' την κρυψώνα της
λίαν τρεμάμενη, σκύβει στην περγαμηνή...
''ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν
κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη''
είχε προσθέσει ο Θεόφιλος
κάτω απ' τη δική της την ωδή...
-Μα πώς μπορεί μέσα στον ύμνο της
τόσο αδιάντροπα, αυτός να βλασφημεί;
Ποιαν Εύα; Την αφεντιά της εννοεί, που προ ολίγου
τα βήματά του ακούοντας, έτρεξε να κρυφτεί!
Πολύ οργίσθη η Κασσιανή
και πήρε να κάψει την ωδή...

Μα ήταν ωραίο το δειλινό!
Και στο κελί της έμπαινε, μια ευωδιά γαζίας...
(απ' την κρυψώνα της... άκουγε την ανάσα του
την προσμονή του ένιωθε, πούθελε να τη δει
κάποια στιγμή ακούστηκαν ακόμη και...λυγμοί)

-Θα τους κρατούσε! Δεν ήταν οι στίχοι του κακοί
την έθελγε κι η σκέψη, κάτι να είχανε μαζί
έναν δικό τους ύμνο, πνευματικό παιδί!
Λοιπόν, θα τους κρατούσε!...
(από τη χαραμάδα, μόνο τα πόδια του  έβλεπε
πόδια λευκά... τα δάχτυλα, οι αστράγαλοι
καμάρες και κατατομή αρμονικά...
μόνο τα πόδια του έβλεπε τα πόδια τ' ακριβά
που τόσο ωραία έντυναν, σανδάλια περσικά)

......................................

-Όσο για το ''καταφιλήσω'' είναι πιο δοτικό
ψυχρό και σύντομο εκείνο το ''ασπασθώ''

(άσε που αντικρούεται και με το... "αποσμήξω")

Καταφιλήσω, τους αχράντους σου πόδας...
Πάει καλύτερα, θα το άφηνε...


4.7.2020

Και εκ γυναικών τα κρείτω...

Έρημο, μικρό κελί και ευωδιά λιβάνου
πώς μοίρα έγινες μίας ζωής, της Κασσιανής
ωραία, ερωτική και ευφυής, τι τόθελε
εκείνο το... "κι εκ γυναικός τα κρείτω!";
Ο αυτοκράτωρ την απέρριψε!...

"Αν όχι αυτός, μονάχα ο Χριστός!
Αν όχι αυτοκράτειρα, τότε μοναχή!"
Δύσβατος δρόμος και πικρός
ψυχή και σώματι τον πήρε
χωρίς καμιάν απαντοχή. Γενναία
και άκαμπτος η Κασσιανή
μέχρι το τέλος.

... Μα κάπου κάπου ρήγματα
ποίηση μεγίστη, μασκοφόρος...
"Νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας..."

Άραγε λύγισε κάποια στιγμή
στην κλίνη της τη σκοτεινή; Τον άντρα...
τον Θεόφιλο μήπως επόθησε η Κασσιανή
κι ανεπαισθήτως κάλεσε μια νύχτα
που έξω μαινόταν ο βοριάς και η βροχή;...
"Ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας..."
και μήπως κάποτε ξαγρύπνισε ως το πρωί
(ως άλλη Ψάπφα) από μάταιη, ερωτική αναμονή;
"Δέδυκε μεν α σελάνα... εγώ δε μόνα καθεύδω..."

Ουδέν μεμπτό!

Ακόμη κι αν λύγισε κάποια στιγμή
εν τέλει έμεινε λευκή! Και ίσως... ίσως...
αυτό το λίγο ράγισμα, το αμφίβολο, το πιθανό
την κάνει ακόμη πιο γενναία... πιο λευκή!



28/6/2020

Εικόνα μάνας

Εικόνα όμορφη, γλυκιά
ρόδια η μάνα μας να καθαρίζει
κάποιου Νοέμβρη μια βραδιά
δίπλα το τζάκι μας να τρίζει.

Να πέφτουν κόκκινα σπυριά
από τα χέρια της τα δουλεμένα...
μέσα στα πιάτα τα βαθιά
δυο κουτάλια ακουμπισμένα.

Όταν τελειώνει, σιωπηλά
το κέντημα να ξαναπαίρνει
εμείς βουτιές μες στα ζουμιά
κι αυτή κοιτώντας να χορταίνει.

Έξω ν' ακούγεται η βροχή
από ψηλά να σιγοπέφτει
πάνω στον τσίγκο, στην αυλή
-κι όλα χαμένα σε καθρέφτη

νοσταλγικό, θολό, παλιό
που έσπασε και δε γυρίζει
δεν είναι η μάνα πια εδώ
κι έξω ο άνεμος σφυρίζει- ...



Οκτώβρης-Νοέμβρης 2019
πίνακας: Γεραλής Απόστολος

Βασιλέας των Ελλήνων 1147 μ. Χ.

''Βασιλέα των Ελλήνων'' και όχι ''Αυτοκράτορα''
αποκάλεσε ο Κόνραντ, τον Μανουήλ τον Κομνηνό
-να τον μειώσει τάχα-
όμως υπέστη ήττα οδυνηρή, έξω από την Πόλη
πεζικό, κατάφρακτοι ιππείς και κούρσορες
του έδωσαν μάθημα καλό, τιμώρησαν το θράσος
(κι ας μέσα στην αναίδειά του ο Γερμανός
μυστικό κοινό και χρόνιο
μεγαλοφώνως, είχε εκστομίσει)


22-8-2019

Κωνσταντινούπολη, Αύγουστος 1072

Κωνσταντινούπολη
Αύγουστος 1072 

i

Τις τελευταίες μέρες του περνά 

εξόριστος στη νήσο Πρώτη
ο άλλοτε γενναίος αυτοκράτορας
ο Ρωμανός -αφού εκάρη μοναχός-

Είναι η θέσις του πολλά οικτρή
καθώς σκληρά ετιμωρήθη
μετά την ήττα του στο Ματζικέρτι
για έγκλημα καθοσιώσεως...
(πατώντας ο νέος αυτοκράτωρ την υπογραφή
σωματικής ασφάλειας, που τούχε υποσχεθεί
διέταξε στο Κοτυάειον να βγάλουν του τα μάτια)


ii

Μα πώς, με τέτοιο έγκλημα τον Διογένη φόρτωσαν;
Η χήρα Αυγούστα ελεύθερα τον διάλεξε
και μ' όλους τους τύπους ενυμφεύθη
κι όταν εχρίσθη, έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά
μία στην Πόλη, μια στα σύνορα!
(Λυσσάξανε οι κληρονόμοι Δούκες
γόνοι νωθροί και ξεπεσμένοι
μονάχη έγνοια τα συμπόσια, οι ηδονές κι επαύλεις
τους έκοψε το παντεσπάνι ο Ρωμανός
γι' αυτό τον πρόδωσαν στο Ματζικέρτι)

Τώρα πεθαίνει μόνος στο νησί.
Καθώς απαγορέψανε γιατρούς
κακοφορμίσαν οι πληγές, βρωμάει
και λεν πως πλήθος σκώληκες
σαλεύουνε στις κόγχες...


iii

Αύγουστος
ωραία λικνίζονται στον λιμένα τα πλοία
από τα περιβόλια έρχονται ευωδιές πεπονιών
Κυριακή, χαρά Θεού για τους Έλληνες
τα τζιτζίκια τραγουδούν στις συκιές ομαδόν

Ο αέρας εφέτος καλός, δροσερός!
(όλοι ανύποπτοι, μακάριοι, ευτυχείς
νίπτει τας χείρας ο επιλήσμων λαός
κι ο μόνος που βλέπει τη συμφορά να έρχεται
ένας ετοιμοθάνατος τυφλός)



5-12 Αυγούστου 2019
Καλλιθέα Θήβας
(λίγο πριν γίνουν τα όψιμα φέτος σύκα)

Ο τελευταίος Διγενής

-μήτε Νέρων, μήτε Καλιγούλας
δούλος παθών και ηδονής
επειδή Έλληνας, όχι Ρωμαίος
ο τελευταίος Διγενής-


Όταν σε κουράζουν γύρω οι μικροί
λιμοκοντόροι κι αυλικοί
πάρε τα μάτια μακριά
ανακουφίσου
γύρεψε τους σπάνιους εκειούς
που κουβαλήσανε σταυρούς
και δεν πεθάνανε, μα λάμπουνε

στον ουρανό αιώνες...

Σαν τον Δραγάση!
Βγαλμένος απ' τις πέτρες του Μυστρά
συνθήκη δεν υπόγραψε καμιά
χαρισματιές δε δέχθη
μα εστάθη στην πρώτη τη γραμμή
με το σπαθί
και έπεσε στην πύλη τη στενή
για υπόθεση, από αρχής χαμένη

(κέρδισε όμως την Πόλη εσαεί
κι ο ξένος τώρα που πατεί
πάνω στο αίμα του
ύπνον καλό δε βρίσκει...)


-αρχές καλοκαιριού του 2019-

Ρεμπέτικο

Θάθελα νάμουνα που λες, ένας μαριόλης γάτος
να έτρωγα τα έτοιμα, να ήμουν και σπαθάτος
να την περνούσα μπέικα μ' ονόματα μεγάλα
τα σέα μου, τα μέα μου και του πουλιού το γάλα

Κυρίες του Κολωνακιού να με χαϊδολογάνε
τι θε να φάω σήμερα, όλο να με ρωτάνε
αν θέλω άτα με τουτού ή με αεροπλάνο
μπάνιο, γλυκό στη Βάρκιζα ή coffe στο Μιλάνο

Να με χτενίζουν οι κυρές και γω να ρουθουνίζω
το βλέμμα μου το γαλανό, σπανίως να χαρίζω
νάμαι βαρύς κι ασήκωτος, γατί γλαρό και σένιο
να έχω φράγκα στη γωνιά και να με λένε Μένιο...

Μα έλα πούμαι 'νας φτωχός, γάτος της γειτονιάς
χωρίς φαΐ και όνομα, αλήτης της σειράς
τη βγάζω σόλο τις νυχτιές ή μ' άλλους τζερεμέδες
ο κόσμος μας ολόκληρος... σκουπιδοτενεκέδες!


-22 Οκτωβρίου 2018-

Όταν γερνούν τα αγάλματα

Όταν γερνούν τα αγάλματα
κατεβαίνουν από τα βάθρα, αφήνοντας πίσω
παρατημένο μανδύα την αυταρέσκεια

στέκουν για λίγο αμήχανα στην αρχή
ανάμεσα στον κόσμο που πηγαινοέρχεται
ύστερα κάθονται στα παγκάκια
καπνίζουν, πίνουν τα χάπια τους, συνομιλούν
ατενίζουν έκθαμβα το μικρό και το λίγο...

Όταν γερνούν τα αγάλματα
γυρεύουν απεγνωσμένα έναν Θεό
πηγαίνουν τις Κυριακές στην εκκλησία
φιλούν τις εικόνες, ανάβουν κεριά
πιάνουν μια γωνιά να μη φαίνονται
παρακολουθώντας κατανυκτικά
σχεδόν κρυφά, τη λειτουργία

μετά πηγαίνουν σε ταβερνούλες
δύο μεζέδες, λίγο κρασί, κουβεντούλα
ενίοτε, πιάνουν και το τραγούδι
σφουγγίζοντας με μια χαρτοπετσέτα
τα μαρμάρινα μάτια τους

Τέτοια κάνουν, όταν γερνούν τα αγάλματα
έκπληκτα για τα βάθρα και το ύφος
της προηγούμενης ζωής τους...



26-6-2017

Ο γυρισμός

-Πώς ξάφνου έπεσε

μέσα σε τέτοιο φως

τόση σιωπή...-

Πόσο η μέρα τούτη με άλλη μοιάζει
μακρινή, των παιδικών μου χρόνων
ίδιο το φως! Ο ήλιος σπάταλα να στάζει
χρυσή βροχή στα πράσινα των κλώνων

των δέντρων τούτων, που θαρρώ εγέρασαν
μαζί μας -τότε χλωροί, γεμάτοι σφρίγος-
σαράντα χρόνια διάβηκαν, επέρασαν
μα σήμερα ξανά εδώ, μ' αυτό το ρίγος

στην καρδιά, για φίλο που περίμενα να βρω
μα έμαθα πως έπεσε, άξαφνα στ' αλώνια
ίδιο, λαμπρό το φως... μα άδειο το χωριό
σα νάφυγαν Απρίλη, όλα τα χελιδόνια!



-2017, 21 Μαϊου-

Ελένη

-Ξύλινα, λέει, άλογα!
Ποιος τρώει πλέον τέτοια παραμύθια
υπερβολές των ποιητών!
H Ελένη! Αυτή ήταν της Τροίας 
ο Δούρειος Ίππος...- 


Εμένα πόρνη με γνωρίζει η ιστορία
πάνω μου αναθέματα μυριάδες
δέκα χρόνια μυστική στην Τροία
μα να με βρίζουν οι Ζορμπάδες.

Δεν ήταν όλα ένα σχέδιο μήπως
του Αγαμέμνονα, την Τροία να πάρει;
Έγινα λοιπόν ''Δούρειος ίππος''
πλανεύοντας τον χαζοβιόλη Πάρη,

που πίστεψε πως μόλις είδα
τα μάτια τα νοσταλγικά του
τους ώμους τους γυμνούς, την κλείδα
έπεσα ξερή στην αγκαλιά του.

Πρίγκιπας νάρκισσος και αφελής
(και επιπλέον, λίγος στο κρεβάτι)
δεν υποπτεύθη ο δυστυχής
αυτό που ύφαινα με ινάτι...

Της Τροίας την πτώση! Τα μυστικά
να κλέβω -γελώντας ακόμη και θεούς-
σε κάποιον έταξα φιλιά
μέσα να μπάσει Αχαιούς

Εγώ η Ελένη! Του Μενελάου η πιστή
που χρόνους τον στερήθηκα
για μια μεγάλη αποστολή
κι ούτε στιγμή φοβήθηκα

Η Ελένη! Βασίλισσα των Μυκηνών
αιώνες κρύβω τη ζωή μου
εγώ, βασίλισσα των Αχαιών
γυρεύω πίσω την τιμή μου!

Στον Περικλή Γιαννόπουλο

Γυμνός, σε άλογο λευκό
στη θάλασσα εισχωρείς περήφανος
ανένδοτος, γεμάτος φως
-που όσο επιμένεις να βυθίζεσαι
τόσο τυφλώνει-

κι αντί
μετά του πιστολιού τον κρότο
πλάι να γείρεις πέφτοντας
φτερά στους ώμους σου
αστράφτουν μονομιάς
που απλώνουνται θαμβωτικά
με σπαρταρίσματα, καθώς
την πτήση δοκιμάζουν
για εκεί που ανήκεις
στο απέραντο!...
μ’ όλους μαζί τους εκλεκτούς...

μακριά απ' την πόλη αυτήν τη μίζερη
που οι ζωντανοί -με τρύπες κόκκινες
καταμεσής του στήθους-
ποδοπατούν των λόγων σου
την απλωμένη γύρη

ωχροί και άβουλοι
ωσάν πνιγμένοι...



27 Ιουλίου 2012

Φεγγοβολιά

Φεγγοβολιά στη νύχτα μου
πώς ν’ αφεθώ στον άνεμο
και την αδίσταχτη φωτιά που με προστάζει
καπνός ο εαυτός μου
χάνεται αψηλάφητος κι αλλάζει
καθώς μια χίμαιρα
με όλες τις ευχές
και μ’ όλες τις κατάρες με προετοιμάζει
γι’ άλλο ταξίδι ονειρευτό
γιατί με σένα την Ιθάκη μου ζυγιάζει

Λέαινα

Αγέρωχη και μελαγχολική
πανέμορφη, η λέαινά μου
μια καστανόξανθη απειλή.
Aιθέρια στο μαύρο φόρεμα
κι απόκοσμη -σα ξάφνου να ξεπήδησε
στης πόλης το φανάρι
μεσ' από ποίημα του Μπωντλαίρ-
κισσοί στα πόδια τα χυτά
υπέροχα σανδάλια

.............................

Στητή, ελαφροπάτητη στις φυλλωσιές
και ευωδιές της νύχτας, καραδοκεί ηδύπαθη 

και απειλεί -με πόθου στεναγμούς

με μυστικά, με χάδια και αναπαμούς

και μια πλεξούδα όνειρο
που ανέμελα πλέκει στα μαλλιά-
μια για πάντα την καρδιά μου
να σπαράξει η λέαινά μου
απειλεί...

Ο φόβος του μαιτρ

-Φρύδια θυσανωτά και βλέμμα μαύρο
μορφή σκαμμένη απ’ τον καιρό κι από τη σκέψη
κορμί γυρτό, δοσμένο στα χαρτιά και το λυχνάρι
βαρύ το στήθος στη νυχτιά, παιάνες
τραγούδια ανατολίτικα, φωτιά και γύφτοι
σμίλη η πένα, δωδεκάλογους λαξεύει...-

 Ο Παλαμάς στο εργαστήρι του σφυρηλατεί
σε μάρμαρο Πεντελικό, τη νέα Ελλάδα!
Τέχνη στιλπνή, λεπτομερής, δίχως ψεγάδι
στο θρόνο τον ανέβασε –δικαίως- του Παρνασσού
(νάνοι εμπρός του οι Δροσίνηδες
δε τον αμφισβητούν, ούτε τόνε τρομάζουν)

Μα τελευταία
κάτι γραπτά λειψά από την Αλεξάνδρεια
που φτάνουνε ανάρια στην Αθήνα
(Έλληνος ποιητού και καθώς λένε αμφιβόλου ηθικής)
σφόδρα τον μαιτρ, έχουν ανησυχήσει…

-Πώς γίνεται σε ύφος ακατάδεχτο
απλό και καταφρονημένο
μια άλλη ποίηση
πρωτόφαντη και απειλητική
τόσο μεγαλόπρεπα να πνέει;

-Πώς ένας άγνωστος (και αμφιβόλου ηθικής)
με σιγουριά και χαλαρότητα, κρυμμένη ειρωνεία
την τέχνη την Παλαμική, τολμά ν΄αμφισβητήσει;


2010

Αποκαθήλωση

Αυτή η αποκαθήλωση δεν ήταν ιερή
ούτε το ρίγος είχε που αρμόζει
απρόσεχτα απ' τις παλάμες τραβηχτήκαν τα καρφιά
βαρύ σακί το λείψανο, σωριάστηκε στο χώμα

Καμιά γλυκιά μητέρα, κανένας φίλος
καμιά Μαγδαληνή, δε βρέθηκε εκεί να τονε πλύνει
ούτε σταγόνα μύρο και πουθενά λευκό σεντόνι
-μάλλον πολλοί χαρήκανε για τούτην την κατάντια-

Κόκκινος ορίζοντας σαν αίμα

Στου μαρτυρίου το βουνό δε στάζει δάκρυ
ο κάποτε περήφανος, άδειο κουφάρι στην κορφή
και πάνωθέ του κρώζουνε κοράκια

Κι όμως
και κείνος κάποτε την Ιερουσαλήμ
είχε γοητεύσει...




2006