Translate

Friday, March 15, 2024

Αμφιλύκη...











-Ήτο αμφιλύκη φθινοπώρου
μελαγχολική...-

Παπαδιαμάντης 


Η λέξη... αμφιλύκη
έχει συνταξιοδοτηθεί
τώρα μένει μακριά
στην έρημή της έπαυλη...

Τη θυμούνται μόνο... παλιακοί
κάτι γέροι με γυαλιά
και άσπρα γόνατα...

Ελάχιστοι γνωρίζουν πια
τι σημαίνει... αμφιλύκη
πως ήταν κάποτε μια... Γκάρμπο
αγαπημένη ποιητών
και του γέρο Σκιαθίτη...


15/3/24


Tuesday, November 28, 2023

Το δώρον της Αφροδίτης

 


  Θα ήτο έως δέκα οκτώ ετών ο Θέμης, το έτος εκείνο όπου διέμενεν εις το ξενοδοχείον, ίνα προετοιμασθή διά τας πανελληνίους εξετάσεις του. Παρηκολούθει το μεταλυκειακόν, όπου παρηκολούθουν όσοι τελειόφοιτοι μαθηταί του Λυκείου, είχον αποτύχει το τελευταίον έτος να εισαχθούν εις το Πανεπιστήμιον ή όσοι δεν ήσαν ηυχαριστημένοι με την Σχολήν εις την οποίαν είχον εισαχθεί και επεθύμουν, να εισαχθούν εις άλλην. Οι περισσότεροι μαθηταί του μεταλυκειακού, ήσαν σοβαροί και επιμελείς. Άλλως δεν υπήρχεν λόγος να επεκτείνουν έτι τας μαθητικάς σπουδάς των. Κάλλιο να εσυνέχιζαν τον βίον τους αλλαχού, διά να εύρουν τον δρόμον τους...

   Ο Θέμης είχεν αποτύχει εις τας εξετάσεις του προηγουμένου έτους, ουχί από έλλειψιν πνεύματος, αλλά εξ αφελείας και έλλειψιν προκαθορισμένου στόχου. Ίσως να είχεν χάσει και την πίστιν εις τον εαυτόν του, ικανό διάστημα διά λόγους που δεν είναι της παρούσης. Λοιπόν, το περασμένον έτος δεν εδιάβαζεν ως απήτουν αι περιστάσεις. Μα ότε απεφάσισεν να δοκιμάση ξανά, εστρώθη κανονικώς! Από τας πρώτας ημέρας παρηκολούθει προσεκτικώς τας παραδόσεις των καθηγητών και εις το δωμάτιόν του εδιάβαζεν μετά ζήλου. Εδοκιμάσθη όμως εις τον αγώναν του να επιτύχη και ιδού πώς...
  Έναν μήνα περίπου μετά την έναρξιν των μαθημάτων -τα οποία εγένοντο εις το παλαιόν του Λύκειον, εν τρίωρον κάθε εσπέρας- αίφνης ενεφανίσθη εις την αίθουσαν κοπέλα εκπάγλου καλλονής! Έφθασεν ομού με την φιλόλογον, η οποία την εσύστησεν αρχικώς εις τους μαθητάς, λέγουσα προσέτι πως επαγγελματικοί λόγοι την εκράτησαν άχρι τούδε, μακράν των παραδόσεων. Εις το εξής όμως, θα τας παρακολουθεί ανελλιπώς...
   Η κοπέλα ήτο πράγματι πειρασμός! Ως εκείνα τα άνθη όπου είναι ξέχειλα από νέκταρ. Εις το ζενίθ των χρωμάτων! Εκάθισεν εις γειτνιάζον θρανίο με το θρανίο του Θέμη και καθήμενη του έριψεν έν αστραποβόλον βλέμμα και μειδίαμα, όπου ο Θέμης τα εχρειάσθη!

    ΄΄Καλά δεν ήμασταν μέχρι τώρα;΄΄εσκέφθη και έσκυψεν εις το βιβλίον του.

 

    Η καλλονή που ήκουγε εις το όνομα Ρένα, ήτο τρία έτη μεγαλυτέρα του Θέμη. Εισελθούσα όμως από μικρά εις τον αγώνα του βίου, απώλεσε προσωρινώς  την επιθυμίαν ή την ελπίδα να εισέλθη εις κάποιαν Σχολήν. Προσφάτως όμως, απεφάσισεν να ξαναδοκιμάση.

   Ήτο υψηλή, εύσχημος, μελαχρινώσα με λευκόν δέρμα και πρόσωπον ηδυπαθές ως κάλεσμα. Τα χείλη ερωτικά, φιλήδονα και μάτια καστανά ευμεγέθη ως απαστράπτουσαι λίμναι εις του ηλίου το φως. Λαιμός κύκνου. Ήτο ωραιοτάτη γυνή, η οποία υπό άλλας συνθήκας θα ημπορούσε να είναι καλλιτέχνις, ηθοποιός ή τι άλλο, διά να καταπλήττη τα πλήθη εις τα θέατρα και τας οθόνας. Ποίος ηξεύρει όμως, ποία τύχη την έκαμε να εργάζεται ως γραμματεύς οκτώ και δέκα ώρας την ημέραν, εις εν αποπνικτικόν και ασθενικόν γραφείον.

    Από την πρώτην στιγμήν που η Ρένα ενεφανίσθη εις την αίθουσαν, έδειξεν μίαν προτίμησην εις τον Θέμην. Σαφώς ερωτική! Ο μαθητής έως τότε, ήτο χαμένος εις τα συνέδρια του Λάιμπαχ και της Βερόνας, εις τας συναρτήσεις και τας παραγώγους των μαθηματικών, εις τους Αουγκούστ Κοντ και  Μαξ Βέμπερ της κοινωνιολογίας. Και ευρέθη αίφνης να τον φλερτάρει καθημερινώς, γυνή καλλονή και μοιραία! Ήτο και σχετικώς αμαθής βεβαίως εις τα τοιαύτα ο Θέμης. Αι ερωτικαί έως τότε εμπειρίαι του, πενιχραί. Η Ρένα όμως έμπειρος και ωραία, έδειχνεν χωρίς την παραμικράν αναστολήν τας προθέσεις της. Έστρεφεν πολλάκις την κεφαλήν κατά την διάρκειαν του μαθήματος και του χαμογελούσεν. Εις το διάλειμμα τον εκουβέντιαζεν συνεχώς και ήθελεν να μανθάνη τα πάντα περί αυτού. Τι μουσική του αρέσει,  πού διαμένει, εάν έχει σχέσιν και τα τοιαύτα. Σύντομα λοιπόν, ο Μαξ Βέμπερ, αι συναρτήσεις και τα συνέδρια της Βερόνας, ήρχισαν αργά να βυθίζονται εις την βάσην της πυραμίδος των ενδιαφερόντων του Θέμη και απέμεινεν εις την κορυφήν, μόνον το πρόσωπον και το... ελκυστικότατον σώμα της Ρένας. Ίσως να ήτο η θεσπεσία μύστις που στέλλει η θεά Αφροδίτη εις κάθε αγόρι, να το μυήση εις την τέχνην του έρωτος και να το μεταμορφώση εις άνδρα. Αλλά η μύστις είχεν έρθει εις ακατάλληλον χρόνον.

  Παρά το πάρωρον όμως της εμφανίσεώς της, η... μύστις είχεν καταφέρει εντός συντόμου διαστήματος, να θέση τον Θέμη εις την τροχιάν της. Ως να ήτο εκείνος εις μικρός, πτωχός πλανήτης, ός είχεν χάσει τον δρόμον του και εγύριζεν πια, ουχί γύρω από τον ήλιον ως έδει, αλλά γύρω υπό μιας οπτασίας όπου αίφνης ενεφανίσθη εις τον κόσμον και την έλεγαν... Ρένα! Με την σκέψιν της ξυπνούσε και με την σκέψιν της εκοιμάτο πια ο Θέμης...


    Έν απόγευμα εκείνων των ημερών, είχεν φτιάξει καφέν εις το μικρό δώμα του ξενοδοχείου όπου διέμενε και είχεν ηνοίξει το βιβλίον της ιστορίας, προσπαθών επιτέλους να συγκεντρωθή. Ματαίως όμως. Ματαίως πάλιν και πάλιν! Όσον και να προσεπάθει... μετά την τρίτην σειράν, εχάνοντο αι έννοιαι, εχάνοντο αι χρονολογίαι και τα ονόματα και εις την σελίδα ενεφανίζετο το πρόσωπον της Ρένας. Να μειδιά επί πονηροίς και να τον καλεί ηδυπαθώς. Ο Θέμης θυμωθείς έκλεισεν το βιβλίον και το επέταξεν εις το κρεβάτι, αντιλαμβανόμενος πια πως είχεν μπλέξει άσχημα, με αυτόν τον πειρασμόν που εφανερώθη εις τον ήσυχον άχρι τούδε, κόσμον του. Αν εσυνεχίζετο αυτή η κατάστασις, θα έχανε και εφέτος τας εξετάσεις του. Επάνω εκεί, εκτύπησεν η πόρτα. Ο Θέμης εθεώρησεν πως θα ήτο εις εκ των ολίγων φίλων που τον επεσκέπτοντο ενίοτε και ανεκουφίσθη. Ουχί μόνον θα περνούσε αβασανίστως η ώρα με τον φίλον, αλλά εάν ήτο και εκ των εμπίστων, πιθανώς να εξομολογείτο και το ερωτικόν του μαρτύριον διά να ξαλαφρώση. Και ίσως να ενεστερνίζετο και κάποιαν συμβουλήν, προς αποφυγήν των χειρίστων. Με αυτήν την διάθεσιν λοιπόν, ήνοιξε την θύραν...

  Αντί διά φίλον όμως, ο Θέμης αντίκρισεν την Ρένα! Ο πειρασμός ήτο ανένδοτος και ίστατο ολοζώντανος εμπρός του!

   -Καλησπέρα!

   -Καλησπέρα...

   -Στο είχα πει πως θα έρθω!

   Ο Θέμης προσεπάθησε τάχιστα να ενθυμηθή πότε του είχεν ειπεί πως θα ήρχετο, αλλά δεν ενεθυμήθη. Καλά καλά δεν ενεθυμείτο εάν της είχεν ειπεί πού διέμενε. Η Ρένα όμως ήξευρε και τώρα εστέκετο μειδιούσα, πανέμορφος, με μίαν κοντήν φούσταν πολύ άνω των γονάτων, εμπρός του. Και ήτο διά πρώτην φοράν βαμμένη εις τα όμματα και τα μήλα του προσώπου. Και ερυθρό κραγιόν εις τα χείλη. Προσπαθών να ανακτήση την ψυχραιμίαν του, της έκαμε χώρο διά να εισέλθη. Έν κύμα γυναικείου, μεθυστικού αρώματος, εισέβαλλεν εις το δώμα του Θέμη. Έκλεισε την θύραν και ησθάνθη ως να ήτο φυλακισθείς εις κλωβόν, ομού με αδηφάγον λέαιναν. Είχεν ιδεί εν τέτοιον θέαμα, εις τας οθόνας με τον Τσάρλι Τσάπλιν...

   Η Ρένα ήρχισε να περιφέρηται, επιθεωρώσα το μικρόν δώμα του Θέμη, ο οποίος προσεπάθει να ανακτήση την ψυχραιμίαν του.                                                   

   -Να σου κάνω καφέ;

   -Ναι, μέτριο με γάλα αν έχεις...

  Ο Θέμης επήγε εις το ψυγείον, όπου επάνω του διετήρει καφέν και ζάχαρην και ήρχισε να τον ετοιμάζη, ενώ μύριαι σκέψεις επερνούσαν από το μυαλό του. Ουδεμία αμφιβολία υπήρξεν, διά τον λόγον όπου εκείνη είχεν έλθει εις το δώμα του. Δεν ήτο καμμία παρθένος, ωσάν τας πρώην συμμαθητρίας του, όπου διά να αποσπάση τις ένα φιλί, έπρεπε να τας πολιορκήση μήνας και έτη ως ο Κουταχής το Μεσολόγγιον ή ως ο Μωάμεθ την Πόλιν. Κάθε γυνή επιθυμεί τον μύθον της ίνα κατακτηθή, αλλά η Ρένα δεν ήτο κάθε γυναίκα. Ελευθερίων ηθών και αρκετά μεγάλη διά να ικανοποιείται μόνον με φλερτ, φιλιά και παίγνια. Μάλλον είχε ξεπεράσει προ πολλού τους μύθους του έρωτος. Είχεν έλθει αίφνης εις το δώμα του, δυόμιση ώρας πριν αρχίσει το μάθημα, επί σκοπού... διά να τελειώση η υπόθεσις! Ήτο ολοφάνερον! Επί πλέον δεν ήτο ερωτευμένη με τον Θέμην, το θέμα δεν ήτο αισθηματικόν, ήτο καθαρώς σαρκικόν. Της ήρεσε μάλλον και ήθελε να τον απολαύση σωματικώς. Και επιτέλους, ίσως το μεταλυκειακόν να ήτο μία διέξοδος διά την Ρένα, μόνο και μόνο διά να εύρη τον έρωτα. Διότι απ΄ ό,τι είχεν δείξει άχρι τούδε, τα μαθήματα δεν την πολυενδιέφερον. Ενεγράφη μάλλον εις το μεταλυκειακόν, διά να έχη μία ερωτικήν διέξοδον. Διά να εύρη εραστήν, πού το κακόν; Ήτο όντως μία χρυσή ευκαιρία διά τον Θέμην, να μυηθή εις τον έρωτα από αυτήν την ωραία γυναίκα, όπου έκαμε τα πάντα να του δείξη πως ήτο διαθέσιμη. Το ερώτημα όμως... άλλο. Εάν και ο Θέμης, ήτο το ίδιο έτοιμος και διαθέσιμος. Πώς ημπορούσε ούτος ο άπειρος νεανίας των δέκα οκτώ ετών, με το πενιχρόν ερωτικό παρελθόν, να κάμη καλά μίαν αδηφάγον λέαιναν;

   Ο καφές ητοιμάσθη, η Ρένα ήρχισε να τον πίει περιφερόμενη αργά εις το δώμα, βαστώσα τον εις την δεξιάν χείρα με τους πολλούς δακτυλίους εις τους ωραίους δαχτύλους της. Ήτο η αρχόντισσα του απογεύματος και το ήξευρε. Εμειδία συνεχώς, εμειδία ομιλούσα και διά τα πιο απλά πράγματα. Ο Θέμης καθήμενος εις μιαν καθέκλαν, προσεπάθει να συμμετάσχη εις τα λεγόμενα, μα αλλού έτρεχεν ο νους του. Τι έπρεπε να κάμη; Να αναμένη δική της κίνηση ή να τα παίξη όλα για όλα; Και αν τον απέριπτε; Πονεί μια απόρριψις εις αυτήν την ηλικίαν. Όμως όλα ήσαν φως φανάρι! Δεν ήλθεν εις το δώμα του η Ρένα διά να πίη φραπέν! Κάποιαν στιγμή, εκείνη, ηκούμπισε εις το έπιπλο του καθρέπτου. Μισή καθήμενη, μισή ορθία. Η φούστα πια ήτο πολύ άνω των γονάτων, αποκαλύπτουσα δύο υπέροχους λεπτοφυείς πόδας. Πόδας ελαφίνας! Εστάθη εκεί και τον έβλεπε μειδιώσα προκλητικώς. Ο Θέμης το απεφάσισεν. Δεν ήτο δα και τόσο ανόητος. Εσηκώθη, την επλησίασε, έγειρε ολίγον και ήρχισε τρεμάμενος να την φιλά απαλά εις τον μακρύν, λευκόν λαιμόν της. Η Ρένα δεν ανθέστη. Απέμεινεν εκεί, ανυψώσα ολίγον την κεφαλήν, ίνα τον ευκολύνη εις το έργον του. Δεν εσήκωσε τας χείρας να τον απομακρύνη, δεν έκαμε κάποιαν βιαίαν κίνησιν εναντίον του. Παρέμενεν εκεί μειδιώσα, απολαμβάνουσα το συρτόν απαλόν φιλί εις τον λαιμόν της, ασθμαίνουσα ελαφρώς. Παραλλήλως όμως, εψιθύριζεν την λέξιν... ΄΄Σταμάτα...΄΄.

    -Σταμάτα... σταμάταα... σταμάταααα...

  Ο Θέμης κατάλαβε βεβαίως ότι ετούτο δεν ήτο κυριολεκτικόν ΄΄σταμάτα΄΄. Είχε άλλην έννοιαν. Ομοίαζε περισότερο με... απειλή! Σταμάτα μικρέ, γιατί αν εσύ θες μία, εγώ θέλω δύο! Σταμάτα, γιατί δε θέλω πολύ να σε σπρώξω στο κρεβάτι.... Σταμάτα γιατί αν μπλέξεις μαζί μου, θα έχεις κακά ξεμπερδέματα.... Αυτό όμως, ήτο και το λάθος της. Διότι ακριβώς εδώ, ο Θέμης εστράβωσεν. Αφού παιδί μου θες, γιατί λες σταμάτα; Αφού όλο το σώμα έχει ήδη δοθεί, διατί τα χείλη σου αλλέως λέγουν; Έκαμεν λοιπόν, αυτό που δεν επεθύμει πραγματικώς η Ρένα. Εσταμάτησε και θυμωθείς, απεμακρύνθη πεισματικώς από εκείνην. Εκάθισεν πάλιν εις την καθέκλαν!

    -Σταματώ λοιπόν!

    Η Ρένα είχεν ερυθριάσει εις το πρόσωπον μα παρά την απομάκρυνσίν του, έδειχνε χαρούμενη, διότι είχεν καταλάβει πια, ότι ήρεσε τελικώς και αυτή εις τον Θέμην, αφού εκείνος εξεφράσθη επιτέλους και επετέθη ερωτικώς εις τον αισθησιακόν λαιμόν της.

  Όμως, ουδέν άλλον εγένετο το απόγευμα εκείνο, εις το δώμα του Θέμη. Οι δύο παρολίγον ερασταί, αφού εξήντλησαν την υπόλοιπην ώραν τους ομιλώντες περί ανέμων και υδάτων, κάποτε εξεκίνησαν ομού διά το σχολείον. Υπήρχεν μία ζέσις ακόμη ανάμεσά τους. Ομιλούσαν και εγελούσαν. Όλα έδειχναν, πως ήσαν και οι δύο ικανοποιημένοι με ό, τι έγινε. Ο πάγος είχεν σπάσει, οπότε ήτο ζήτημα ημερών -δια να μην είπωμεν ωρών-  να ολοκληρωθή η κατάστασις...
  Φευ όμως! Ο αμαθής εις τα τοιούτα Θέμης, τα εγκρέμισεν όλα εν μία νυκτί! Διά την ακρίβειαν, τα εγκρέμισεν όλα, εντός ενός διαλείμματος. Διότι το ίδιο βράδυ έκαμεν κάτι εντελώς παράλογον! Εις ένα διάλειμμα -χωρίς να υπάρχει ουδείς προφανής λόγος- ευρέθη να χαριεντίζεται εις τον αύλειον χώρον του σχολείου, με ετέραν συμμαθήτριαν του μεταλυκειακού -ας την πούμε Μαρίαν- την οποίαν άχρι τούδε, ουδέποτε είδεν ερωτικώς! Εφιλίετο και εχαριεντίζετο μαζί της τουλάχιστον εν τέταρτον, εις την έξωθεν μικράν κλίμακα του ναού που υπήρχεν εντός του σχολείου και μόνο ότε είχεν αρχίσει το μάθημα, εισέβαλλαν ομού εις την αίθουσαν, αναμαλλιασμένοι και ξαναμμένοι και εις τέτοιαν κατάστασιν, ώστε ακόμη και μία όρνις να ήτο εκεί, θα εκαταλάβαινε τι έκαμον οι δύο των τα προηγούμενα λεπτά, εις το σκότος του αύλειου χώρου του σχολείου των...

 Όπως ήτο φυσικό, η υπόθεσις με την Ρένα εναυάγησε άπαξ διά παντός! Αφού και μία όρνις θα εκαταλάβαινε τι έκαμε ο Θέμης με τη Μαρία εκείνο το βράδυ, μόνο να φαντασθή δύναται τις, πόσα εκατάλαβε η Ρένα, που ήτο γαλή με πέταλα εις τα τοιούτα! Δεν του είπεν τίποτα απολύτως. Η συμπεριφορά της από εκείνο το βράδυ όμως, ήλλαξε άρδην. Του εφέρετο φιλικώς πια, αλλά μόνον φιλικώς. Ως να ήτο ο μικρός αδελφός της. Και έρριψεν αλλού τον ερωτικόν προβολέαν της. Ματαίως ο Θέμης επερίμενε τα παλαιά φλερτ, τας εντέχνους νύξεις, τα ερωτικά της υπονοούμενα. Ματαίως επερίμενε το  ποθητό χτύπημα εις την θύραν του, όπου θα ενεφανίζετο πάλι εκείνη. Ώσπου κατάλαβε ότι το πουλί είχεν πετάξει. Και τα έβαλε με τον εαυτό του, όπου είχεν φερθεί τόσον ανωρίμως. Και το ωραίον, πως με την Μαρίαν δεν ευρέθη ξανά ποτέ εις ερωτικήν διάθεσιν. Αίφνης εσυμπεριφέροντο οι δυο τους, ως να μην είχεν γίνει το παραμικρόν ανάμεσά τους. Μα δεν τον έγνοιαζε ερωτικώς η Μαρία. Το θέμα ήτο η Ρένα μα εκείνη, αφού αντελήφθη με τι... μόμολο είχε να κάμει, επέταξε μακριά. Και απέμεινεν πάλι μόνος ο φτωχός Θέμης, να έχη από πάνω και ενοχάς. Διατί είχεν φερθεί ανεντίμως και απέναντι εις την Ρένα και απέναντι της Μαρίας. Ναι, ανεντίμως! Ματαίως προσεπάθει να εύρη έναν λόγον που να δικαιολογή την παράλογον πράξιν του. Μήπως το έκαμε διά να ζηλέψει η Ρένα και να πέση εις την αγκάλην του; Μα εκείνη είχεν ήδη πέσει, ήτο ζήτημα ημερών -διά να μην πούμε ωρών- να τελειώσει η υπόθεσις. Μα τότε; Τι αυτοκαταστροφή ήτο αυτή; Μόνον έναν λόγον ευρήκε τελικά ο Θέμης, που ενδεχομένως να εδικαιολόγει την ανόητον και ανέντιμον πράξιν του. Και ο  λόγος ήτο, πως ήθελεν να καταστρέψει πραγματικώς αυτήν την σχέσιν εν τη γενέσει της! Διότι θα τον απεμάκρυνε ίσως από τον σκοπόν του, να εισέλθη εις το πανεπιστήμιον. Διότι ούτος ο αμαθής και ανώριμος νεανίας, ένοιωθε αδύναμος εμπρός εις αυτόν τον ερωτικόν θηλυκόν σίφουνα! Και θα ημπορούσε εντός ολίγου, να καταλήξη παίγνιον εις τα χέρια της. Ενώ αυτός είχεν τον σκοπόν του, το έτος εκείνο...

  Ολίγον αργότερα ετελείωσαν πραγματικά όλα. Έν σούρουπον που ο Θέμης επήγαινε εις τα μαθήματά του, όλως τυχαίως είδε την Ρέναν εις μίαν οδόν εντός οχήματος. Εις την θέσιν του οδηγού, εκάθητο ωραίος μυστακοφόρος ανήρ, τριάντα περίπου ετών. Το βλέμμα του Θέμη εσυναντήθη με της Ρένας και του εφάνη πως τον εκοίταξε με κατανόηση και αγάπη ως να του έλεγεν... ''Μακάρι να μην ήσουν τόσο ανόητος και ανώριμος''...

  Δεν ήλθεν εις το μάθημα η Ρένα εκείνην την ημέραν. Από τότε ο Θέμης ήρχισε να επανέρχεται. Επόνεσε κάποιας ημέρας, αλλά ανεκουφίσθη συνάμα. Όταν ήνοιξε πάλι τα βιβλία του και ήρχισαν να εμφανίζονται ξανά εις την θέσιν τους τα συνέδρια του Λάιμπαχ και αι συναρτήσεις, χωρίς να παρουσιάζεται το πρόσωπον και το σώμα της Ρένας, εκατάλαβε ότι είχε περάσει ως ο Οδυσσέας από την νήσον των Σειρήνων, αλλά είχεν σωθεί. Είχε θυσιάσει έναν πολύτιμον έρωτα μα όσο κι αν επόνεσε αυτό, είχε βγει εις την λεωφόρον της ζωής και ήτο ξανά εντός του στόχου του. Εκατάλαβε, ότι δεν δυνάμεθα να τα έχωμε όλα. Πάντα κάτι κερδίζομε, κάτι χάνομε. Εκείνο το έτος, ο Θέμης ίσως να μην ωρίμασε ερωτικώς, ωρίμασε όμως εν την ζωή. Η ανοησία που επέδειξε εις το ζήτημα, ενδεχομένως να προέρχετο από εν de profundis ένστικτο αυτοσυντήρησης. Από μίαν ψυχικήν και εγκεφαλικήν λειτουργία αυτοπροστασίας, διά να μην εξέλθη από τον στόχον του. Διότι τον έρωτα ηκολουθεί πάντα βάσανος. Ζήλειαι, μελαγχολίαι και τα τοιαύτα. Και δεν χωρούν δύο καρπούζια εις μίαν μασχάλην. Κατέστρεψεν λοιπόν, το ριψοκίνδυνον ενδεχόμενον. Δι΄αυτό ισως, ο στόχος αργότερα επετεύχθη. Ο Θέμης επέρασεν εις το πανεπιστήμιον. Εξ΄άλλου, ήτο ακόμη μικρός. Είχεν καιρόν διά έρωτες...

    Πάντα ενεθυμείτο όμως, με αγάπη την Ρένα. Οι δρόμοι των ανθρώπων, κάποτε χωρίζουν. Και οι δύο παρ'ολίγον ερασταί, έμειναν φίλοι έως την αποχαιρετιστήριον εορτή του Ιουνίου, η οποία έγινεν μετά τας εξετάσεις, εις μίαν ταβέρναν της επαρχιακής πόλης. Μετέβη με όχημα εκεί η παρέα των υποψηφίων και επειδή εις το όχημα που επέβαινε ο Θέμης επερίσσευε εν άτομον, η Ρένα εκάθισε εις τους πόδας του...

   -Εγώ θα καθίσω στα πόδια του Θέμη! είπε και εκάθισε αγκαλιάζουσά τον.

   Εφόρει πάλι εν μεθυστικόν άρωμα και πάλι μίαν κοντήν φούστα. Όπως εκάθητο εκεί εις την αγκάλην του, ήσκυψε μίαν στιγμή και εψιθύρισε...

   -Τώρα που έγραψες καλά, θα φύγεις ε;

    Ο Θέμης έγνεψε καταφατικά...

    -Ναι!

    -Κρίμα... θα σε χάσουμε...

   Ήθελε να της ειπή εν μεγάλο συγγνώμη, μα δεν το έκαμε. Την εξετίμα και ως άνθρωπο την Ρένα. Ήτο καλόκαρδη, θετικός άνθρωπος. Ίσως όμως είχεν καταλάβει και εκείνη την αιτίαν της παράλογης συμπεριφοράς του. Δεν του εκράτησε καμίαν κακία. Εκείνη την εποχή, είχε την δύναμιν να τον κάμη παίγνιον, εάν εκουνούσε ακόμη ολίγον το μικρό της δάχτυλο. Όμως δεν το έκαμε. Τον άφησε ήσυχο να εύρη τον δρόμον του. Η Ρένα ίσως να ήτο όντως εν δώρο. Η θεσπεσία μύστις που είχεν στείλει η θεά Αφροδίτη, διά να μεταμορφώση τον Θέμη από νεαρόν έφηβο εις άνδρα. Όμως η θεά δεν είχεν υπολογίσει τον στόχον του Θέμη. Το δώρον ήτο ωραιότατον μα πάρωρον. Ο Θέμης έφυγεν από εκείνην την αποχαιρετιστήριον εορτήν της παρέας των υποψηφίων με λύπην μεν, διότι εν κεφάλαιον έκλεινεν και θα έχανε  διά παντός την ωραίαν Ρένα και καλούς φίλους, αλλά με ανοικτήν καρδίαν διά το νέο που ήρχετο. Ελπίζων έτι, να μην του κρατά καμμίαν κακίαν και η θεά Αφροδίτη που εκ των πραγμάτων ηναγκάσθη, να μην αποδεχθή το ακριβόν και πολύτιμον δώρον της...


(Φιλολογική επιμέλεια: Κυριάκος Γεωργιάδης)

28/11/23

Thursday, June 1, 2023

Το σκάκι


Σ
κέψου λέει νάμαστε
σε μια σκακιέρα πιόνια
πελεκημένοι εξ' αρχής
σε στέρεες μορφές
χωρίς δική μας βούληση 
και να περνούν τα χρόνια
σ' ασπρόμαυρα τετράγωνα 
και θλιβερές γραμμές...

Στρατιώτες αναλώσιμοι 
στης μάχης το καμίνι
να καρτερούμε το άγγιγμα
θεόρατου χεριού
και νάναι όλα πνιγηρά
μια στενωπός, μια δίνη
μια αυταπάτη η λευτεριά 
κι η νίκη... αλλουνού!

Εκτός πεδίου τελικά
στο πλάι εκεί πεσμένοι
σκόρπιοι, όπως μας έριξε
ο ρους του παιχνιδιού
με παρηγόρια μοναχή 
πώς πάμε... δοξασμένοι
πώς πέσαμε απ' την ορμή
του υψηλού σκοπού!



1 Ιουνίου 2023

Saturday, July 9, 2022

Ηνίοχος

 




Τον προτιμούν στο πράσινο του χαλκού 
ακίνδυνον, λειψόν, ακρωτηριασμένον
κυκλωμένον από ένα μουσείο
να φωτίζει μια εποχή, δια παντός τελειωμένη...

Τα μάτια του όμως ανοιχτά κι όταν θαμμένος στα χώματα 
μουσκεμένος απ' τη φθορά κι από πάνω ιστορία να βρέχει
διαγούμιζαν οι ξένοι, μα άρχισε αργά να μεταμορφώνεται
ο Πολύζαλος του Δεινομένη σε Ηνίοχο των Ελλήνων
(γιατί η σοφία και η δύναμη η βαθιά... ήττες 
και σιωπή αιώνων προϋποθέτει)

Γι' αυτό, όταν αποχωρούν θαμπωμένοι οι ειδικοί 
όταν λήγουν τα συνέδρια και αδειάζουν οι αίθουσες
εκείνος αποδρά αθόρυβα στα ερείπια 
ψάχνοντας το χαμένο του χέρι το αριστερό 
-που πολλοί το προτιμούν για πάντα χαμένο-
έτσι λειψός, σκάβει τα χαλάσματα
να συναρμολογήσει ξανά το διαλυμένο του άρμα 
ακούγεται κάτω στις ελιές ο αντίλαλος 
απ' τα καλέσματα στα άλογά του
(που κρατούν αιχμάλωτα και χώρια 
οι τσακωμένοι κληρονόμοι)

Τώρα που όλος ο κόσμος πονά 
εκείνος μιαν αναγέννηση ονειρεύεται
παροτρύνει τη Νίκη της Σαμοθράκης 
να  πετά απ΄ το βάθρο τις νύχτες 
και να γυρίζει στις άδειες αίθουσες 
γυρεύοντας το χαμένο της κεφάλι...
την κλεμμένη Καρυάτιδα
να βροντά από μέσα τις πόρτες
για να σμίξει ξανά 
με τις αγαπημένες αδερφές της
και τ' άλογα του Αγίου Μάρκου να θυμηθούν
τη Χίο, να θυμηθούν ποιοι οι πλαστουργοί 
και ποιοι οι κλέφτες...

Κάθε αυγή, γονατίζει και φιλά ο Ηνίοχος
ταπεινές, βυζαντινές εικόνες...

Απελπισμένα χλιμιντρίσματα στα όνειρα
προδίδουν μια δύναμη μυστική 
που κρατιέται με το στανιό κοιμισμένη 
όμως για δες... σαλεύουν τα μάτια του
προσδοκά να φιλιώσει ξανά, τη φύτρα ετούτη 
τα χάλκινα στα χέρια του χαλινά
να μεταμορφωθούν σε δερμάτινα... 
χρεμετίσματα και αφρούς στα σαγόνια
ο Ηνίοχος ονειρεύεται
να ραγίσει πάλι το φως, στην προσταγή του αφέτη
και τα άλογα -τα δύο με τη σπίθα του Απόλλωνα
και τ' άλλα, με το σημάδι του σταυρού-
να ξεχυθούν επιτέλους καλπάζοντας
αντάμα στο μέλλον...

Sunday, March 13, 2022

Επίσκεψη στην αρχαία Ασίνη

 


Ο βασιλιάς της Ασίνης. 
Ποίημα-επίτευγμα. Το ήξερα χρόνια. Το διάβαζα χρόνια. Το μελετούσα χρόνια. Κάθε του στίχο, κάθε του γράμμα. Και την παραμικρή ανωφέρεια και κατωφέρεια. Και την παραμικρή λεπτομέρεια. Το κουβαλούσα πάντα μαζί. Μέσα μου. Ήξερα ότι ο Σεφέρης το πάλευε δύο χρόνια. Μα πηγαίνοντας στην Αλβανία ξέχασε τις σημειώσεις του. Το δούλεψε λοιπόν χωρίς αυτές. Και του βγήκε ξαφνικά σε μια νύχτα. Ποίημα-επίτευγμα. Για τη φθορά, το κενό, την απουσία, τον θάνατο. Που είναι κάτι παραπάνω από σίγουρος. Σ’ αυτόν τον λόφο, σ’ αυτό το κάστρο στάθηκε όρθιος απέναντι στην τραγική επίγνωση. Του αμετάκλητου τέλους του. Του αμετάκλητου τέλους των πάντων.
Κι ο ποιητής ένα κενό...

Πέρασαν χρόνια. Ένα χειμωνιάτικο Σαββατοκύριακο βρισκόμουν στο Ναύπλιο. Το πρωί της Κυριακής αποφάσισα να κάνω μια βόλτα προς Τολό. Απρογραμμάτιστα. Δεν ήξερα πού θα πήγαινα. Ο καιρός άσχημος. Μπερδεμένος. Αναποφάσιστος. Μια έφερνε καμία ψιχάλα, μια πήγαινε ν' ανοίξει. Μα ούτε άνοιγε. Σύννεφα έτρεχαν στον ουρανό, αφήνοντας καμιά φορά να φαίνεται ένας αδύναμος, βαριεστημένος ήλιος. Και φυσούσε. Ξαφνικά εμπρός μου μία ταμπέλα. ‘’Αρχαία Ασίνη’’! Η καρδιά μου φτερούγισε. Έστριψα και προχώρησα στον χωματόδρομο που με έβγαλε δίπλα από τον λόφο της αρχαίας Ασίνης. Έσβησα. Φυσούσε. Πήρα το μονοπάτι και ανέβηκα. Στον λόφο που ύψωσε σε ιερό ο Σεφέρης...

‘’Από το μέρος του ήλιου ένας μακρύς γιαλός ολάνοιχτος...’’

Πράγματι! Από το μέρος του ήλιου ένας μακρύς γιαλός ολάνοιχτος. Την πρώτη στιγμή που τον είδα, μια λάμψη αχτίδων χύθηκε από ψηλά πάνω στα κύματα, που έπεφταν ανάγλυφα και θολά στη καφετιά ευθύγραμμη αμμουδιά...

''Και το φως τρίβοντας διαμαντικά στα μεγάλα τείχη..."

Ήμουν λοιπόν εκεί! Είχα βρεθεί ξαφνικά, ίσως όχι σε έναν πραγματικό τόπο, αλλά στη μέση ενός ποιήματος! Από τα ωραιότερα που είχα διαβάσει ποτέ. Ψυχή τριγύρω! Φυσούσε. Άρχισα να περπατώ αργά. Τι γύρευα σ’ αυτήν την ερημιά; Τον βασιλιά της Ασίνης; Τα χνάρια του Σεφέρη; Ένα στεγνό πιθάρι στο σκαμμένο χώμα; Εμένα, το κενό μου ή μια εντάφια προσωπίδα;

“Πίσω από τα μεγάλα μάτια τα καμπύλα χείλια τους βοστρύχους
ανάγλυφα στο μαλαματένιο σκέπασμα της ύπαρξής μας
ένα σημείο σκοτεινό που ταξιδεύει σαν το ψάρι”

Τι γυρεύει τελικά η ψυχή μας; Μήπως γυρεύει τσιρίζοντας τον άλλον κόσμο; Τσιρίζοντας! Μα πώς του ήρθε αυτή η λέξη; Σε πάει πιο μακριά από κει που περιμένεις. Μήπως έγραφε με κερί και ανοιχτό παράθυρο; Μήπως έμεινε κάμποσα λεπτά, κολλημένος στη φράση ‘’κι η ψυχή που γύρεψε...’’ ψάχνοντας εναγώνια την επόμενη λέξη; Μήπως ξαφνικά φύσηξε από το ανοιχτό παράθυρο, η φλόγα τρεμόπαιξε...τσίριξε λίγο πριν σβήσει και κει ακριβώς η αναλαμπή... Τσιρίζοντας! ‘’ η ψυχή που γύρεψε τσιρίζοντας τον κάτω κόσμο...’’!! Καταπληκτικό! Σε πάει μακριά, εκεί που δεν το περιμένεις. Σου φανερώνει αλήθειες που δεν τις περιμένεις. Ένα κερί. Το ανοιχτό παράθυρο. Ο αέρας. Ο Σεφέρης στην Αλβανία και... ο Όμηρος...
τρίζουσαι ποτέονται...

Κοίταξα πέρα μακριά, τα πλοία στο άφαντο λιμάνι που ήταν και δεν είναι. Όλα μαζί γραμμή. Πήγαιναν στην Τροία. Ήμουν κι εγώ εκεί; Ή κάποιος άλλος πίσω μου, που μούδωσε το αίμα του; Και μου μιλά μέσα απ’ αυτό το αίμα; Τι γυρεύαμε στην Τροία ακολουθώντας αδιαμαρτύρητα τον βασιλιά μας; Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη... Όχι ας μη φύγω από δω, ας μη μεταφερθώ σε άλλο ιερό... Ας μείνω. Σ’ αυτόν τον βράχο. Σ’ αυτό το χάσμα του χρόνου...

Τριγυρνούσα ανάμεσα στα βράχια και τις πέτρες σα ξωτικό, παρακολουθώντας το δράμα της εξαφάνισης... της απουσίας. Ανθρώπων, βασιλείων, πολιτισμών. Πέτρες τριγύρω. Υποψία τειχών και όχι ακριβώς τείχη. Ποιος σκοτεινός Θεός τα γκρέμισε; Πιο κει μια τρύπα παράταιρη, ένα κρυφό πηγάδι. Νάταν από κει... νάταν απ’ αυτήν τη σκοτεινιά που ξεπήδησε ξάφνου η νυχτερίδα του και χτύπησε στο φως σα σε ασπίδα; Κι η νυχτερίδα ένα κενό. Έκσταση! Λείπουμε κιόλας. Έχουμε ήδη φύγει!...

''...μένουμε τώρα ανυπόστατοι λυγίζοντας
σαν τα κλωνάρια της φριχτής ιτιάς σωριασμένα μέσα στη διάρκεια της απελπισίας...''

Ο Βασιλιάς της Ασίνης ήταν εδώ ακριβώς που πατώ! Οι στρατιώτες του με τις αστραφτερές πανοπλίες ήταν εδώ ακριβώς που πατώ! Οι υπηρέτες του, οι γυναίκες του, εδώ! Πάνω σ’ αυτά τα βράχια, μέσα σ’ αυτά τα τείχη, να κουβαλάνε λάδια, φρούτα και πιθάρια! Μια λέξη μόνο. ‘’Ασίνη τε...’’ Φτάνει μια λέξη για να σε σώσει; Ναι, αν την έχει γράψει ή την έχει προφέρει ο Όμηρος...

Ο Σεφέρης ήταν εδώ! Κοιτάζω γύρω. Κανείς! Ολομόναχος. Πάνω σ’ αυτόν τον λόφο, μέσα σ΄αυτό το ποίημα! Πού πήγαν όλοι; Μόνος! Αγγίζω τις πέτρες για ν’ αγγίξω την αφή τους από την άλλη μεριά. Υποψιαζόμαστε άραγε ο ένας την παρουσία του άλλου; Στέκομαι για λίγο στη λέξη ''σκουτάρι''. Σηκώνω τα δάχτυλα, την ακουμπώ. Γκρίζα, σκουριασμένη, πολύτιμη λέξη. Σαν παλαιό άροτρο παρατημένο πια σε μιαν άκρη μα αίφνης πολύτιμο σαν εύρημα, γιατί το έχουν φτιάξει, το έχουν προφέρει αρχαία, άφαντα χείλη... Κι έχει οργώσει εκατοντάδες χρόνια τη μνήμη...

Καταργώ τον χρόνο. Οι άκρες των δαχτύλων μας ενώνονται. Ξαναθυμάμαι!... Κάτι πουλιά φτερουγίζουν αδιάφορα ανάμεσα στους θάμνους. Σκηνώματα! Σκηνώματα ζωής...

...Βέλος στον μήλιγγα. Από περίπολο Τρώων... Την ώρα που πλενόμουν. Κι η τέφρα, τα κόκαλά μου θαμμένα εκεί... Με έθαψαν οι σύντροφοι την ώρα που βασίλευε ο ήλιος -στάδια είκοσι από τα τείχη-... τοποθετώντας δίπλα μου κάτι φτωχά κτερίσματα.... Καμιά... καμιά εντάφια προσωπίδα. Δε γύρισα πίσω... Δε μ’ είδε ξανά η μαυρομάτα. Μα τότε... γιατί εδώ; Μόνος, σ’ ένα σωριασμένο βασίλειο ενώ φυσά ακατάπαυστα;.... Ποιος είμαι;... Ποιος τελικά είμαι; Μήπως είμαι ο βασιλιάς;... Ο βασιλιάς της Ασίνης;... Ή μήπως ένας νεκρός πολεμιστής του;...

Πήρα το δρόμο του γυρισμού. Στο αυτοκίνητο με περίμεναν η γυναίκα και τα παιδιά μου.Πώς από βασιλιάς, πώς από νεκρός πολεμιστής, βρέθηκα ξάφνου τόσο μπροστά στον χρόνο; Με μια γυναίκα και δύο παιδιά να περιμένουν, να τα πάω με αυτοκίνητο σ’ έναν παιδότοπο στο Ναύπλιο; 

Βέλος στον μήλιγγα. Το τελευταίο που θυμάμαι, πως είχα σκύψει να πλυθώ...



Wednesday, January 26, 2022

Αρχιμήδης




Πόσοι αιώνες
και αίματα ευγενικά
να συμμαχήσουν έπρεπε
να χάσουν δρόμους, να τους βρουν
για να γεννήσουν τελικά
αυτό το σπάνιο φως... 

που ένας άξεστος
ένας συνήθης
το μάτωσε μ' ένα σπαθί...
σε μια στιγμή το έσβησε ο αήθης

(Κι ούτ' ένας άγγελος εκεί
ούτ' ένας άγγελος)...


27 Ιαν. 2022



Tuesday, December 14, 2021

Ερμότιμος

 



- ...πως πρόσθεν Αιθαλίδης, ητ΄ Εύφορβος, είτα Ερμότιμος
είτα Πύρρος γένοιτο. Επειδή δε Πύρρος απέθανε
γενέσθαι Πυθαγόραν και πάντων των ειρημένων μεμνήσθαι. -

Διογένης Λαέρτιος


Ταράχτηκε ο Ερμότιμος
μες στο ναό του Απόλλωνος 
στην όμορφη Βραγχίδα...
ανάμεσα στα τόσα αναθήματα
συγκινημένος κοίταζε, μίαν παλιά ασπίδα
(σάπιο σχεδόν το ξύλο της
μόνο μια ελεφάντινη ξεχώριζε μορφή
και κάτι γράμματα αχνά
με διάφορη, στην άκρη της γραφή:
Τω Απόλλωνι... Μενέλαος)

Μα ήταν δική του! (κι ας έγραφε)
Την είχε αιώνες πριν ως... Εύφορβος
της Τροίας... θυμήθηκε το πρωινό
που την παρέλαβε γυαλιστερή
θυμήθηκε τις μάχες, την ελπίδα
μα και του Μενελάου το σπαθί
που τούκοψε ξάφνου τη ζωή...

Θυμήθηκε τις μέρες τις παλιές
και τις καλές, πριν να φανούν οι Αχαιοί
τις ευωδιές του Σκάμανδρου
τους φίλους, την Ατθίδα...
και έκλαψε ο Ερμότιμος 
πάνω απ' την ασπίδα
γι' αυτά που χάθηκαν
για τη φθορά των ζωντανών 
παίγνιων χρόνου και θεών... 

Αυτά ο Ερμότιμος...
που κι Αιθαλίδης ήταν 
και θα γινόταν Πύρρος 
(ένας ψαράς στη Δήλο)
κι αργότερα, ως Πυθαγόρας 
την ανθρωπότητα θα θάμπωνε
μα με το δώρο...
(ή την κατάρα;) του Ερμή
να ενθυμείται κάθε του ζωή
δεν ήξερε πού πήγαινε 
και προπαντός ποιος ήταν...



14/12/2021

Saturday, July 4, 2020

Καταφιλήσω...




Ήταν ωραίο το δειλινό...
Η Κασσιανή μες στο κελί, σε έξαρση ποιητική
μίαν ωδή εδούλευε. Μα όταν έγραψε...
''καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω 
τούτους δε πάλιν τοις της κεφαλής μου βοστρύχοις''
έπεσε σε συλλογή... -''Καταφιλήσω'';
Πώς από μέσα της ξεπήδησε η λέξη αυτή;
Φανέρωνε ταπεινοσύνη, συντριβή
ή ήταν έντεχνα κρυμμένη, ερωτική;
Καλύτερο δε θάταν  το ''ασπασθώ;''
''ασπασθώ τους αχράντους σου πόδας!''
Πιο σεπτό! Πιο ιερό! Αλλά ''καταφιλήσω'';;;;

Τον κάλαμο επήρε η Κασσιανή
να διορθώσει την παρεκτροπή.
Μα δεν επρόλαβε...
άλογα μπήκαν στην αυλή
και μια φωνή... -Ο αυτοκράτορας!

...................................

Αργότερα, σα βγήκε απ' την κρυψώνα της
λίαν τρεμάμενη, σκύβει στην περγαμηνή...
''ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν
κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη''
είχε προσθέσει ο Θεόφιλος
κάτω απ' τη δική της την ωδή...
-Μα πώς μπορεί μέσα στον ύμνο της
τόσο αδιάντροπα, αυτός να βλασφημεί;
Ποιαν Εύα; Την αφεντιά της εννοεί, που προ ολίγου
τα βήματά του ακούοντας, έτρεξε να κρυφτεί!
Πολύ οργίσθη η Κασσιανή
και πήρε να κάψει την ωδή...

Μα ήταν ωραίο το δειλινό!
Και στο κελί της έμπαινε, μια ευωδιά γαζίας...
(απ' την κρυψώνα της... άκουγε την ανάσα του
την προσμονή του ένιωθε, πούθελε να τη δει
κάποια στιγμή ακούστηκαν ακόμη και...λυγμοί)

-Θα τους κρατούσε! Δεν ήταν οι στίχοι του κακοί
την έθελγε κι η σκέψη, κάτι να είχανε μαζί
έναν δικό τους ύμνο, πνευματικό παιδί!
Λοιπόν, θα τους κρατούσε!...
(από τη χαραμάδα, μόνο τα πόδια του  έβλεπε
πόδια λευκά... τα δάχτυλα, οι αστράγαλοι
καμάρες και κατατομή αρμονικά...
μόνο τα πόδια του έβλεπε τα πόδια τ' ακριβά
που τόσο ωραία έντυναν, σανδάλια περσικά)

......................................

-Όσο για το ''καταφιλήσω'' είναι πιο δοτικό
ψυχρό και σύντομο εκείνο το ''ασπασθώ''
(άσε που αντικρούεται και με το... "αποσμήξω")
Καταφιλήσω, τους αχράντους σου πόδας...
Πάει καλύτερα, θα το άφηνε...


4.7.2020

Thursday, June 25, 2020

Οι κληρονόμοι




Όλοι έχουν έναν πρόγονο πολεμιστή
πρόσφυγα παππού, θείο εξορισμένο
(μεταβιβασμένο μίσος κι αγάπη)

Τις νύχτες ξυπνούν απ' τις βροντές
κοιτούν απ' τα παράθυρα τη γη τους
γυαλίζουν ξαφνικά στην αστραπή 
βόστρυχοι αγαλμάτων, λόγια 
σε μάρμαρα... Τη υπερμάχω...

Όμως δεν έχουν τη δύναμη 
να συλλαβίσουν το φως
αποστρέφουν τα μάτια...
καρτερούν τη λάσπη των βουνών
αυτήν την ενοχλητική κληρονομιά
(ένα καριοφίλι, το... Όχι...)
ξανά να σκεπάσει...


26.6.2020

Friday, March 15, 2019

Τρεις παραλλαγές για τον Οδυσσέα





-νεκροί, πικρά της μοίρας λάφυρα
λευκού ή μαύρου πεπρωμένου-



Μυστικός Δείπνος

Σιμά στις φορτωμένες, της Τιθορέας κερασιές
μία σπηλιά παντέρμη
την κατοικούνε πια μονάχα αετοί
μα αν πας μεσάνυχτα, κρυφά... την κρύα ώρα
η τελευταία χαρά, σα δείπνος μυστικός...

Φωτιές, χοροί, νταούλια και φωνές...
"Ο Πανουργιάς βαφτίζει του Λυσσαίου το παιδί!
Και η μικρή του αδερφή παντρεύεται
με τον τρελό Τρελόνι!''



Η σταύρωση

Σκαλιά διακόσια, κάτω από παπαρούνες κόκκινες
που απαλά στην άνοιξη θροΐζουν
σύμπλεγμα πάλης πέντε ανδρών...
''Λύστε μου μωρέ το ένα χέρι!''
καθώς τον δέσμιο, τέσσερις χτυπούν
με στόμια όπλων, πέτρες και γροθιές
τον βρίζουν, φτύνουν, τον τραβούν...
''Καλά αυτοί, μα εσύ γιατί ρε Γιάννη;''
Τα κρεμαστά του στρίβουν... λέοντα
μουγκρητό, τόνε τελειώνουν...

κι αναχωρούν αθόρυβα
μες στης νυχτιάς το ψιλοβρόχι
σα δράκοι που μόλις άγιο σκότωσαν
κι από την κούλια την ψηλή
τον ρίξανε στα βράχια...




Ανάληψη

Μέσα στα τρεχούμενα
του Παρνασσού νερά
αστράφτει ένα ξίφος ορθωτό
που βγαίνει από το μαύρο του κορμί
με τα σχισμένα χείλη
σα νέμεση κι υψώνεται και καρτερεί
το χέρι που θα πιάσει πάλι τη λαβή
το αδικαίωτο να δικαιώσει... 



15/3/2019

Thursday, May 24, 2018

Πεταμένες σελίδες





Νοσταλγώ κάποιες παλιές σημειώσεις που γλίστρησαν 
από τις χαραμάδες της ζωής μας και χάθηκαν
που έμειναν έξω από τα αμπαλάζ στις μετακομίσεις 
και βρέθηκαν απ' τον καινούριο νοικάρη 
τσαλακωμένες, μέσα σε συρτάρια μισάνοιχτα

Kάποιες σελίδες χειρόγραφες, ταπεινές
που τις θεωρήσαμε εντέλει ανάξιες 
να μας ακολουθήσουν και τις αφήσαμε.
Κουβαλούσαν στίχους φτωχούς
σκέψεις βιαστικές, γεμάτες μουντζαλιές
κάποιο πρόσωπο ζωγραφισμένο στην άκρη
και μια κηλίδα κάπου, αδιευκρίνιστη
από καφέ, στάξιμο μανταρινιού 
ή δάκρυ

Κάποτε όμως, μας είχαν βοηθήσει να περάσουμε 
δύσκολες νύχτες, μας είχαν βοηθήσει ν' αντέξουμε 
τη φιλοδοξία μας, γιατί κουρνιάσαμε πάνω τους
όπως οι γέροι που κρυώνουν πολύ
σε αναμμένο τζάκι
(γράφαμε ασταμάτητα
μόλις είχαμε γνωρίσει τους υψηλούς ποιητές
και θέλαμε να τους φτάσουμε)

.................................................

Σκέφτομαι λοιπόν
μήπως σ' αυτές τις πεταμένες σελίδες
κρύβονταν οι αλήθειες που χάσαμε
στον αγώνα να γράψουμε
τα υψηλά μας  ποιήματα...






24-5-2018

Saturday, September 19, 2015

Το ζαρκάδι




-ο άνθρωπος
ουχί μονάχα θηρευτής
αλλά και θήραμα...-

Είναι κάποιοι ίσκιοι
που δεν μπορείς να δεις
να πιάσεις, να μυρίσεις
να γευθείς... γκρίζες οπτασίες
που εμφανίζονται κρυφά
αργά το βράδυ

αλαφροπάτητοι
χωρίς φωνή
σαν άδεια ρούχα
που σαλεύουν φευγαλέα
στο σκοτάδι...

υποψίες
κρυμμένοι κυνηγοί
που σε ξυπνάνε ξαφνικά
από ένα λάθος πάτημα
-και στη σκανδάλη χάδι-

Όταν το φως ανάβεις
γύρω κανείς
του ρολογιού ο χτύπος μοναχά
μα στον καθρέφτη
έντρομο να σε κοιτά
ένα ζαρκάδι...


(τα σκοτεινά ποιήματα)
2012;

Monday, July 13, 2015

Ηττημένος Θησέας



Τα νέα που έρχονται
-ω άνδρες Αθηναίοι-
μήτε καλά, μήτε κακά
ο φέρελπις Θησέας
-που με χαρά ξεπροβοδίσατε
για να σκοτώσει τον Μινώταυρο-
δεν τα κατάφερε...

Όμως ακόμη ζει
κι απ' ότι μάθαμε
χτυπήματα έδωσε γερά
κι αυτός μες στον λαβύρινθο...

Τώρα τραυματισμένος επιστρέφει
μα απ' ό,τι ακούγεται...
όλων των τίτλων θα παραιτηθεί
δε θέλει να τον προσφωνούνε πια
πρίγκιπα και βασιλιά 
γιατί σαν άνθρωπος κοινός
θα ζήσει από δω και μπρος...

(Πάντως, εδώ του Μίνωα οι δοτοί
κι οι βολεμένοι
συνάχτηκαν και κάνουνε γιορτή
σε μια Αθήνα ορφανή
σε μια Αθήνα ορφανή...)

Friday, August 19, 2011

η λίμνη


Πώς εγκλωβίστηκες στον βυθό αυτής της παράξενης 
λίμνης... ο πάγος ήρθε απρόσκλητος από ψηλά
και φίλησε τα πάντα μέχρι τα έγκατα...

Eκεί που όλα μύριζαν ζωή
δεν είδες τις παράξενες γύρω σου χαραγματιές
σε κύκλωσαν αργά λευκοί κεραυνοί
μικροί και αθόρυβοι -σχεδόν ύπουλοι-
τόσο που δεν άκουσες τους τριγμούς
τόσο που δεν ένιωσες τη θερμοκρασία να πέφτει
μέχρι που έπηξε γύρω σου το νερό
κι ακίνητος έμεινες σ' αυτήν τη θέση
ολόγυμνος στον βυθό με το καμάκι στο χέρι
έτοιμος να χτυπήσεις τον στόχο
που λάμπει εμπρός σου, ολόχρυσο ψάρι

-σαν κάτι όνειρα παλιά 
που θες όσο τίποτα να τρέξεις μα τα μέλη αρνούνται
ενώ η καρδιά πάλλεται μέσα σου ζεστή και κόκκινη...
και το ατρόμητο ψάρι εκεί, ολόχρυσο, στραφταλιστό
την καμακιά, το τελειωτικό χτύπημα
κοροϊδεύοντας περιμένει-

Θολό το τοπίο, γύρω σκιές και τα φύκια
που έχουν πάψει κι αυτά να σαλεύουν
τα πεταμένα από χρόνια σκουπίδια -μπουκάλια
προφυλακτικά και σκουριασμένοι τενεκέδες-
κι αυτό το κρεβάτι που έχει πέσει κάπως λοξά
στην άκρη, της υδάτινης χαράδρας
και πάνω του ένα τρομαγμένο αγόρι
-ακίνητο κι αυτό, σαν κάκτος-
με μάτια κόκκινα, φλογισμένα
κρατώντας το χέρι μιας θεάς αγαπημένης
βλέπει να ροδίζει ντροπαλά η υποκρισία
κάτω από τη διάφανη, τους δέρματός της μεμβράνη...

Κι ο ήλιος ψηλά, πολύ ψηλά
ένα κίτρινο πυρακτωμένο σίδερο, θολό κι αυτό
σαν πεθαμένη ελπίδα...



Αυγουστος 2011

Wednesday, August 10, 2011

Κίρκη


Στην αμμουδιά -που μερεμέτιζαν οι σύντροφοι
το πλοίο της φυγής- καθόλου δεν εφάνη
μα ούτε στα παλάτια της
μονάχος του τις ερημιές, αγρίμι αναμετρούσε
και τα καλέσματά της -για δείπνα, μουσικές
και τελευταίες αγκαλιές- με πείσμα απωθούσε...

-Κι αν είναι εδώ η Ιθάκη μου;
κι αν είναι η Κίρκη μια νέα Πηνελόπη;
Να, στα σκοτάδια κιόλας, ένας αγέννητος Τηλέμαχος
με λύπη με κοιτά και να τον αναστήσω
καρπίζοντας τα σπλάχνα της, με αγωνία περιμένει...
Μήπως να μείνω εδώ;
Μήπως να δω κι εγώ έναν Τηλέμαχο
από μικρό να μεγαλώνει;
Μήπως για πάντα να ξεχάσω
το εξοντωτικό κι αμφίβολο ταξίδι;

..................................

Αύγουστο όμως, αποχαιρέτησε την Κίρκη
ενέδωσε στης Πηνελόπης το κάλεσμα το μακρινό
και στην οδυνηρή, του πρώτου Τηλεμάχου νοσταλγία
(έτσι κι αλλιώς το ήξερε... και μέσα στη δική της αγκαλιά
στη μαγική της λήθη, χαμένος στα χρυσαφένια της μαλλιά
στης ηδονής το ξέσπασμα και στα γλυκά
σαν σύκα ώριμα φιλιά -το ήξερε-
η Ιθάκη θάχε τον τελευταίο λόγο
σε τούτο το ταξίδι...)

τώρα στη πλώρη στέκεται μισός
όχι, δεν είναι εύκολο να παρατάς μια μάγισσα
μια Κίρκη...
μια Καλυψώ...
ας είναι και μια άσημη Μαρία...



-Αύγουστος 2011-

Friday, July 15, 2011

Λέαινα


Αγέρωχη και μελαγχολική
πανέμορφη, η λέαινά μου
μια καστανόξανθη απειλή.
Aιθέρια στο μαύρο φόρεμα
κι απόκοσμη 
-σα ξάφνου να ξεπήδησε
στης πόλης το φανάρι
μεσ' από ποίημα του Μπωντλαίρ-
κισσοί στα πόδια τα χυτά
υπέροχα σανδάλια

.............................

Στητή...
ελαφροπάτητη στις φυλλωσιές
και ευωδιές της νύχτας
καραδοκεί ηδύπαθη και απειλεί 
-με πόθου στεναγμούςμε μυστικά
με χάδια και αναπαμούς
και μια πλεξούδα όνειρο
που ανέμελα πλέκει στα μαλλιά-
μια για πάντα την καρδιά μου
να σπαράξει η λέαινά μου
απειλεί...



Tuesday, April 22, 2008

Ο αμφίβιος





Για σέν' αμφίβιε ποιητή, κάθε λευκή σελίδα
είν' ένα πέλαγο θολό και παγωμένο
γυμνός μέσα του ρίχνεσαι, με την ελπίδα
να βρεις τον λόγο τον μεστό... μα διαλυμένο 

που περιμένει άφθαρτος στην άμμο του βυθού
τον τολμηρό τον βουτηχτή. Με την πνοή του νου
και με τη θεία έμπνευση, θα τον αρμολογήσει
και φέρνοντάς τον στη στεριά, τα μάγια θ' αφανίσει
μιας πολιτείας που ριγά, στα δίχτυα ης αράχνης
κι από την ψύχρα τρέμει, της κρυσταλλένιας πάχνης...

Αντρειωμένε ποιητή, μη τους αφήνεις να χαθούν
όσο κι αν δεν το ξέρουν, προσμένουν τα τραγούδια
φωτιές σπείρε τα λόγια σου να ζεσταθούν
μη μαραθούνε της καρδιάς τους τα λουλούδια...



(1995)

Thursday, March 6, 2008

Θήβα 2002 μ. Χ.



Θήβα, δέντρο φυλλοβόλο, ριζωμένο
σε αίγλης αρχαίας το αόρατο μούλιασμα
κάτω απ’ την άσφαλτο μια πήχη
η επτάπυλος κοιμάται μεγάλη μητέρα
-σταλαγματιές μέρες χρυσές, γλυκό νανούρισμα
στολισμένη, περήφανη
λάρνακες, χαμένοι θησαυροί και πήλινα
και των οστών το σιγαλό μουρμούρισμα-

Και συ μονάκριβη κόρη, στα χέρια ευχής
της νεκρής ανεμίζεις, σημαία ζωής
με δρόμους, αυτοκίνητα και τέντες
με τζιν και δίκοπους σταθμούς, με μπαρ
στρατόπεδα κι ανέμελα σχολεία
αλλοιωμένη, δίχως πρόσωπο
από τη κίτρινη που σωρεύεται σκόνη
κι από των ζωντανών την αμνησία

Και συ πικρή γεροντοκόρη, που γάμο λαμπρό
μόνο ονειρεύτηκε, ποτέ δεν είδε
και το αγκάλιασμα της δόξας
τώρα τη μάνα σου φοβάσαι να θυμάσαι
και νύχτα σκάβεις για να χτίσεις, μη δεις
το φως της... και μην ακούσεις
ψιθύρους ενός Επαμεινώνδα που επιμένει
στην ίδρυση μιας φάλαγγας ξανά…λοξής!

Γέρο εσύ μαρμάρινε -θροΐζουν αδιάκοπα
τριγύρω σου, με έγνοιες οι διαβάτες-
τι βλέπουν τ’ άσπρα μάτια σου στην ερημιά
στην έκσταση της λήθης; Του δέντρου
ετούτου τα χρυσά, αποδημητικά  πουλιά
θα ξαναρθούν; Θ’ απλώσουνε στα πέρατα
ποτέ μαντατοφόροι, την είδηση ανάστασης
ξανά της επταπύλου;



(2002)