Στον Καρυωτάκη (ανοικτή επιστολή)

-και συ στον Γολγοθά να παίζεις
τον τελευταίο μήνα της Πρεβέζης-

Κώστα -που τα θλιμμένα σου τραγούδια

πολλούς εμάγεψαν- άραγε την ύστατη στιγμή

της πιστολιάς, είδες τις δάφνες, τα λουλούδια

που στη σκιά σου θα υψώνονταν σωροί

(πικρή, παράκαιρη αμοιβή των στίχων σου

που λάμπουν ακόμη ζωντανοί)

ή μήπως δε γνώρισες ποτέ το ύψος σου

και σαν παρίας έφυγες, μια έρημη ψυχή;

Δεν έλειψαν του ύφους σου οι κριτές
κι ήσαν πολλοί της αισιοδοξίας οι νονοί
''Ο Πεισιθάνατος!'' ''Ποίηση παλιά, του χτες!''
και ''Το παράδειγμά του προς αποφυγή!''

Όμως δεν είδαν που πήρες τον ασήμαντο
αξία τούδωσες, τον βάφτισες στο άβατο
(αφού κι ο πιο μικρός, με βίο ακύμαντο
στα μεσαλώνια, χτυπιέται με τον θάνατο)

Εδώ αλλάξανε πολλά. Του λόγου η εκφορά

απείρως δοκιμάστηκε, μεγάλοι ποντοπόροι

Νόμπελ μας έφεραν, όμως ίδια η μοναξιά
στα πεδινά μας και στα όρη. Κι οι φόροι

δυσβάστακτοι πια, λαού που τον πατούν
κανάγιες με σεβιότ σ' απρόσιτα γραφεία.
Κόμματα κρύα, πράττουν κατά το δοκούν
και αριστεύουν στη ψηφoθηρία (θηρία

λυτά, που βλέπουν τους πελάτες τους σα λεία)
Δε γράφουμε πια, πληκτρολογούμε αφειδώς
μπροστά σε οθόνες, περιτέχνως με μανία
επί παντός (για τους αστέγους  ασφαλώς

για τα κοάλα και τους πολέμους στη Συρία )
Μ' αυτά γερνούμε και περνά ο καιρός
λένε πως λιώνουν και οι πάγοι εις τη Σιβηρία
-μπορεί να φταίει ο καπιταλισμός-

Δεν έχω άλλα να σου γράψω, δυστυχώς
ο κόσμος μας γλυκός, πικρός σε μία άβυσσο
αγώνας για το ψωμί, το άλας και το φως
να μου γράψεις τα δικά σου απ' τον παράδεισο...




29.12.2019/6.1.2020
(χρονιάρες μέρες, κυκλωθείς από Ζηνοβία και Ηφαιστίωνα)