Η πεταλούδα της ανάστασης

Στη καρδιά του ασάλευτου σκότους
μες στο άδειο κρανίο, του χρόνια θαμμένου νεκρού
μια πεταλούδα αδιάκοπα πετά...

Ξαποσταίνει συχνά στους βράχους
των γκρεμισμένων αναμνήσεων
τους στήμονες του ανεκπλήρωτου
συχνά επισκέπτεται 

ή στέκεται ώρες κολλημένη
στο θόλο του μετωπιαίου

ονειρευόμενη πάλι το φως
τα πράσινα, φωτεινά περιβόλια...

Έτσι καρτερικά αναμένει, τους μεγάλους τριγμούς
τη ξαφνική του θόλου ραγισματιά
τη πρώτη της οροφής κατακρήμνιση...

Το ραγδαίο φως να την περιλούσει
η πεταλούδα του νεκρού αναμένει
σημασία μη δίνοντας, στη λάσπη που στάζει αργά
απ’ τη βρεγματική ραφή
και το χώρο της όσο περνά ο καιρός
ανεπαισθήτως καταλαμβάνει...




11 Απριλίου 2009