Ρίζες

Και μούλεγες πάντα
πως το χειρότερο θάναι
το νάμαστε αυτόνομοι
πεπερασμένοι...
χωρίς την υπόνοια

πως ρίζες ήμαστε, αθάνατου δέντρου
που τρέφεται απ' τις οδύνες μας
ανθίζει απ' τα αναφιλητά μας

και καρπίζει, ολοένα καρπίζει
μες στην αόρατη άνοιξη...

Φθορά αδιόρατη

Σαλεύει η κουρτίνα
το καλοκαίρι τελειώνει...
καθώς εκείνη ντύνεται κι αυτός καπνίζει
χιλιάδες μικροσκοπικοί μαύροι σκαφτιάδες
στη άκρη του αριστερού ματιού
βαθαίνουν τη ρυτίδα, που λίγο πριν
εκείνη χαμογελώντας φίλησε...



1990 Αύγουστος, Μυτιλήνη