Όταν γερνούν τα αγάλματα

Όταν γερνούν τα αγάλματα
κατεβαίνουν από τα βάθρα, αφήνοντας πίσω
παρατημένο μανδύα την αυταρέσκεια

στέκουν για λίγο αμήχανα στην αρχή
ανάμεσα στον κόσμο που πηγαινοέρχεται
ύστερα κάθονται στα παγκάκια
καπνίζουν, πίνουν τα χάπια τους, συνομιλούν
ατενίζουν έκθαμβα το μικρό και το λίγο...

Όταν γερνούν τα αγάλματα
γυρεύουν απεγνωσμένα έναν Θεό
πηγαίνουν τις Κυριακές στην εκκλησία
φιλούν τις εικόνες, ανάβουν κεριά
πιάνουν μια γωνιά να μη φαίνονται
παρακολουθώντας κατανυκτικά
σχεδόν κρυφά, τη λειτουργία

μετά πηγαίνουν σε ταβερνούλες
δύο μεζέδες, λίγο κρασί, κουβεντούλα
ενίοτε, πιάνουν και το τραγούδι
σφουγγίζοντας με μια χαρτοπετσέτα
τα μαρμάρινα μάτια τους

Τέτοια κάνουν, όταν γερνούν τα αγάλματα
έκπληκτα για τα βάθρα και το ύφος
της προηγούμενης ζωής τους...



26-6-2017

Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια

Του δέντρου τα στολίδια μάζεψε η κυρία
τώρα που περάσαν οι γιορτές
είχε η έκφρασή της μια μελαγχολία
και τα μάτια της σκιές...

-πολύχρωμες μπαλίτσες, κορδελάκια
καμπανούλες κόκκινες, χρυσές
χιονισμένα αγιοβασιλάκια
έλκηθρα με ελάφια και λευκές

καλτσούλες, της κορφής το αστέρι
και τη φάτνη του μικρού Χριστού,
τα λαμπιόνια- γιατί η κυρία ξέρει
τη μοίρα την πικρή του καθενού...

Θα μείνουν ένα χρόνο στο σκοτάδι
κάποιου υγρού και κρύου παταριού
νοσταλγώντας ένα βλέμμα, ένα χάδι
τη φωνή ενός παιδιού...

Στωικά θα υπομένουν κάθε βράδυ
τον ήχο στις σωλήνες του νερού
τη σκιά μίας αράχνης στο σκοτάδι
καθώς πλέκει τη παγίδα του ιστού

Θα ακούνε πότε πότε τους ανθρώπους
απελπισμένα, μπάσα και βαθιά
να μιλάνε μοναχά για άλλους τόπους
μα να μένουν στα ίδια τα δεσμά...

Και έτσι θα περνούν οι ώρες
οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές
από μακριά θ' ακούγονται οι μπόρες
ζέστες, άγνωστες γιορτές...

Θα φτάσει όμως η στιγμή εκείνη
που θα βγούνε πάλι απ' τα κουτιά
ένα χέρι θα τα παίρνει και θα ντύνει
του δέντρου, τα όμορφα κλαδιά

η σάλα θάναι πάλι φωτισμένη
και τα χείλη γελαστά
οι μεγάλοι όμως κάπως γερασμένοι...
κι αλλαγμένα... αλλαγμένα τα παιδιά!


-Ιανουάριος 2017-