αισχρή συνθήκη

Λοιπόν, δεν είναι άλλο ν' απορείς
γιατί επέδειξαν οι άρχοντές μας τέτοια ανοχή
σε κάτι στρατηγούς Τισίες
που ήρθαν με υπεροχή και αλαζονεία
να πάρουν τον οψιδιανό και τον περλίτη
τον πλούτο και τα σπίτια μας
-το δίχως άλλο, θα είχαν πολύ συλλογιστεί
το πάθημα της Μήλου...

Γι' αυτό, τους συκοφάντες μην ακούς
πως τάχα θέλαν να σώσουν τη ζωή και το τομάρι τους
ή τον πολλά επικερδή, πολιτικό τους βίο
για μας οι άμοιροι το έκαναν -να μη σφαγούμε
την πώληση των γυναικόπαιδων στα σκλαβοπάζαρα
του τόπου την ερήμωση- γι' αυτό υπέγραψαν κρυφά
τέτοια αισχρή συνθήκη...

Κι αν κράτησαν τ' αργύρια μ' ελαφριά καρδιά
οι συνετοί μας άρχοντες και τι μ' αυτό; Εσώσανε την πόλη!
Εξ' άλλου, παλιά τους τέχνη το τερπνόν μετά του ωφελίμου!...

Ας λιμοκτονούμε πια λοιπόν
ας γυρνούμε στον ίδιο μας τον τόπο, πένητες κι ανέστιοι
τουλάχιστον με τη συνθήκη τα χείριστα γλιτώσαμε
κι ας μας φωνάζουν πια παντού, δειλούς κι οσφυοκάμπτες...


2010

Μεσημεριανό φως

Να βαδίζει προς ένα φως μεσημεριανό!
Όχι ψηλά να πηγαίνει αλλά ευθεία, όπως πηγαίνει το χώμα. Ξυπόλητος.
Όχι προς την αίγλη μιας ψευδαίσθησης που υπάρχει και δεν υπάρχει
αλλά σ' ένα περιβόλι ζωντανό με βραγιές και μυρουδιές
έγχρωμο και ανθισμένο που κλαίει στη ζέστη του Ιουλίου
με δέντρα ολόγυρα όπου πάνω τους τζιτζίκια βασανίζουν ολημερίς το μαύρο
προσκαλώντας αδιάντροπα τον Αύγουστο. Εκεί κάτω από μια καρυδιά
να γεύεται το δροσερό νερό και τους καρπούς, να γεύεται
την απουσία αγαπημένων νεκρών - που κοιμούνται στους ίσκιους
την ευθραυστότητά του να γεύεται κι αυτή την ταπεινή ζωή
που μοιάζει πικραμύγδαλο. Που καίει από χαρά και πόνο
κι από έρωτα άδικο...

Συνήθης ύποπτος

Πώς εννοείς τον ποιητή;
Έναν ιδρωμένο Ρασκόλνικωφ;
Έναν φλεγόμενο... 

καταμεσής των δρόμων;

Τίποτε απ' αυτά!
Ένας συνήθης
που πίνει ήσυχα καφέ
με δύο φίλους. Σιμά...
ένα κλειστό βιβλίο.

Κάπου κάπου μόνο
σκαρώνει στα κρυφά
ωρολογιακούς μηχανισμούς
που όταν σκάνε
γεμίζουν οι γειτονιές αρώματα
και στα φανάρια
άλογα xλιμιντρίζουν...