-Χρυσά στο χώμα, δαχτυλίδια θαμμένα
στεφάνια σε δάχτυλα σκελετωμένα
που έγδαραν κάποτε σα σύκο τη πέτρα
αστραφτερές φανερώνοντας πολιτείες
που ακουμπάνε τα νέφη
με τα καλά και τα σκουπίδια τους
αεροπλάνα πετώντας η μία στην άλλη
τσαλακωμένα χάδια-
Μήπως με σφουγγάρι αν έσβηνες, κάτω απ΄ τα πόδια τους τη γη
μήπως δε θάβλεπες... μετέωροι στον ουρανό περπάτησαν
τη μοναξιά χιλιοφυτεύοντας σ΄ εξορισμένη σκόνη
καρπούς συλλέγοντας με ιδρό, που τείνανε να μοιάσουν σε πλανήτες
καλντρίμια μη δεν έστρωσαν στους γαλαξίες χαμένοι
πέτρες σπέρνοντας στο χωματένιο τίποτα
απ’ τη καρδιά προς αλλωνών καρδιές. Μη δεν ασβέστωσαν
κενού κομμάτια,την άβυσσο καμώμενοι πως δεν κοιτούν
Μη δε ζητιάνεψαν τη δύναμη, ικέτες πέφτοντας σε πόδια ομοιωμάτων
μήπως δε τρύγησαν με κόπο μυστικά
Τοίχους πλινθόκτιστους μήπως δεν ύψωσαν
ελπίδα θέρους να στεγάσουν μακρινού
σκότους βουνά μήπως δεν έδρεψαν με δρέπανα
να πάρουν στάλες φως, μήπως αυτό το φως δε χάρισαν
σμιλεύοντας τη πέτρα σε δάχτυλα θεριά, που δείχνουνε το δρόμο...
Μήπως το εύθραυστο του στέρνου τους δεν ύψωσαν
ασπίδα στις τρίαινες του καιρού, μήπως πρόθυμα δεν έπεσαν
να προστατέψουν τα χλωμά, την αμυδρή ελπίδα
μήπως στο κρόταφο δε βύθισαν το στοίχημα μαχαίρι
τον νόμο να πατήσουν τον απάτητο, του φονικού
μήπως καθώς τελείωναν, σε ουρανογωνιάς φτωχό κρεβάτι
δεν αλαφιάστηκαν σα τον αμνό, απ’ το λεπίδι κάτω του θανάτου
μήπως δε πρόσφεραν την ύστατη στιγμή
το δάκρυ τους το πέτρινο, προικιό και προσταγή
Μήπως θεοί δεν έγιναν, τη βάσανο περνώντας του ανθρώπου
θεοί που άφησαν την έγνοια και τον ίσκιο τους
σαν άδεια ρούχα εδώ να τριγυρνούν
μήπως δε τα πετροβολούν, σα ναν αδέσποτα σκυλιά τα ρούχα τους
και τ' όνομά τους δε ποδοπατούν
..................
Μα τώρα πάρτε τους, τους ακριβούς νεκρούς
που τόσα χρόνια σκάβοντας στο δρόμο της πομπής
τους έψαξα και μάτωσα και βρήκα
Ψηλά κρατήστε τους κρατήστε τους ψηλά
και σ' αμμουδιά καθώς τους πρέπει αυγινή τραβάτε
Εκεί αποθέστε τους, τ' αγκυλωμένα μέλη
με λάδι αλείψτε να σαλέψουν, να σηκωθούν
γιατί έχουν γίνει οι πληγές πηγές
και ρέουν θαύματα οι νεκροί μου
άγιες βρύσες οι νεκροί μου
να πλυθούμε...
(1999)
