Του δέντρου τα στολίδια μάζεψε η κυρία
τώρα που περάσαν οι γιορτές
είχε η έκφρασή της μια μελαγχολία
και τα μάτια της σκιές...
-πολύχρωμες μπαλίτσες, κορδελάκια
καμπανούλες κόκκινες, χρυσές
χιονισμένα αγιοβασιλάκια
έλκηθρα με ελάφια και λευκές
καλτσούλες, της κορφής το αστέρι
και τη φάτνη του μικρού Χριστού,
τα λαμπιόνια- γιατί η κυρία ξέρει
τη μοίρα την πικρή του καθενού...
Θα μείνουν ένα χρόνο στο σκοτάδι
κάποιου υγρού και κρύου παταριού
νοσταλγώντας ένα βλέμμα, ένα χάδι
τη φωνή ενός παιδιού...
Στωικά θα υπομένουν κάθε βράδυ
τον ήχο στις σωλήνες του νερού
τη σκιά μίας αράχνης στο σκοτάδι
καθώς πλέκει τη παγίδα του ιστού
Θα ακούνε πότε πότε τους ανθρώπους
απελπισμένα, μπάσα και βαθιά
να μιλάνε μοναχά για άλλους τόπους
μα να μένουν στα ίδια τα δεσμά...
Και έτσι θα περνούν οι ώρες
οι μέρες, οι μήνες, οι εποχές
από μακριά θ' ακούγονται οι μπόρες
ζέστες, άγνωστες γιορτές...
Θα φτάσει όμως η στιγμή εκείνη
που θα βγούνε πάλι απ' τα κουτιά
ένα χέρι θα τα παίρνει και θα ντύνει
του δέντρου, τα όμορφα κλαδιά
η σάλα θάναι πάλι φωτισμένη
και τα χείλη γελαστά
οι μεγάλοι όμως κάπως γερασμένοι...
κι αλλαγμένα... αλλαγμένα τα παιδιά!
-Ιανουάριος 2017-
