Ανεκπλήρωτος έρωτας

Πόσο ακόμη, απέχει η τόλμη από το βήμα μου
ν' αποφασίσω -νύχτας μιας- αποδημητικό ταξίδι
κάτω απ' των άστρων τη σιγή, πλεγμένος γύρω σου
φυτό αναρριχώμενο σε άγαλμα

που δοκιμάζει τα φτερά

πριν απ' το καίριο πέταγμα 
που θα με ξεριζώσει
και ξέψυχο μαζί, στους ουρανούς με πάρει...

Θάναι γενναία η νύχτα...
σφιγμένος πάνω σου θα σιγοσβήνω
μεθώντας από σένα κι από το σάλεμά σου
καθώς σώμα θα γίνεσαι ζεστό
κάτω απ' τα φύλλα μου, τα στερεμένα...

ναι, θάναι γενναία η νύχτα
καθώς το άδειο μου από σε θάχει γεμίσει
καθώς το εκμαγείο σου θα γίνω και θα σβήνω
κι ο άριζος θα χάνομαι γλυκά στους στεναγμούς σου
πρώτη φορά αντικρίζοντας θαμπά τους ίσκιους
που θα εγείρονται από το άνθη μου 

-σα μέλισσες- τα μαραμένα
μην έχοντας πια πού να κρυφτούν
μην έχοντας πια, τίποτα μέσα μου να πιουν
οι ίσκιοι, που αλλού θα μ' οδηγούν
εσένα αφήνοντας να προσπαθείς
απεγνωσμένα να λευτερωθείς
απ' τα αισθήματα που σε λατρέψανε
και σε τυλίξανε, πυκνά, ξερά κλαδιά...

(για δε μπορώ να αφήσω
τις δύο σπάνιες κι ανύποπτες αγάπες της

φωλιάς μου, πώς ν' αφήσω...
για μία νύχτα πλέρια πώς να πετάξω τη ζωή
ο δαμασμός του έρωτα
με χαλινάρια σύνεσης, αυτό απομένει)

Κρυφά θα κλαίω
καθώς τα ήσυχα νερά
στο ακρογιάλι της σπηλιάς μου 

θα σε φέρνουν...
πάλευκο σώμα κέρινο
που όσο θα ζω θ' αφήνεται 

στο εσώτατό μου κύμα 
με μια σπουδή στην όψη
ανεκπλήρωτου φιλιού...

1997