Ταξιδεύοντας προς το φως
περνάς μέσα από μέρες πικρές, παγωμένες
πούχουν τη σφραγίδα επάνω τους, της καταχνιάς και της λύπης
σύννεφα μαρμάρινα στον ουρανό, σταματημένα
που τα πουλιά προσκρούουν επάνω τους και πέφτουν
-Τα βρίσκεις στο δρόμο ανάποδα τα πουλιά
εκτεθειμένα στη βροχή και τη λάσπη
κατάπληκτα, μες στην επερχόμενη σήψη τους-
Δέντρα υγρά και φύλλα πεσμένα...
Δεν έχει άλλον δρόμο να φτάσεις το φως
παρά να υπομείνεις τις χλωρές καταιγίδες
ακούγοντας σιωπηλός τη βροχή να στάζει στα κιούγκια
μεγάλωσες πια, οι κρόταφοι γκρίζαραν
ανολοκλήρωτος ο καιρός και άφαντος ο φίλος
..........................................
Καμιά φορά πίσω γυρνάς, σε μέρα ολοφώτεινη
ανοιξιάτικη, που το φως έπεφτε σπάταλο στο τοπίο
πολυάριθμα θραύσματα χρυσαφιού, μόρια μεταξένια
μυριάδες τέτοια παντού, να πηδούν πάνω σου
στις πέτρες, στα δέντρα, στα λουλούδια
στο παλιό μαγκανοπήγαδο που έχασκε δίπλα απ’ το μικρό
ξωκλήσι, ζαλισμένα τα έντομα από τις ευωδιές
να πετούν γύρω σου μεθυσμένα
Χρύσιζε μαγικά το νιόκοπο μεσημέρι…
-ήμασταν αθάνατοι εκείνη τη μέρα Αντρέα και άτρωτοι
φορούσαμε μια αόρατη πανοπλία καθώς βαδίζαμε
έντομα παράξενα και μεις, στη λήθη του μεσημεριού
ψάχνοντας για άγρια σπαράγγια
δε νοιαζόμασταν για το μέλλον, τις μέρες που θάρθουν
μιλούσαμε μόνο για κορίτσια, ποδόσφαιρο και άγρια σπαράγγια
λουσμένοι στο ανοιξιάτικο φως, προαιώνιοι φίλοι
βυθισμένοι στην αθωότητα της άγνοιας...
-γιατί η ευτυχία, μόνο στην άγνοια ευδοκιμεί και ο παράδεισος-
Αν υπάρχει μια μέρα φωτεινή στη ζωή μου, αυτή είναι...
την έχω εκ των υστέρων εξορίσει στον υψηλότερο θρόνο
μια μέρα χωρίς τυμπανοκρουσίες, χωρίς μεγάλες επιθυμίες
δυο φίλοι μονάχα, που μαζεύουν ευτυχισμένοι σπαράγγια
μια Μεγάλη Παρασκευή, ανοιξιάτικη μέρα...
πού να φανταζόμασταν τότε, πως θα ερχόταν η ώρα
που η κακιά αστραπή θα διαπερνούσε τη πανοπλία σου
και θα σε μετέτρεπε ξαφνικά σε άφαντο νεκρό φίλο...
Πού νάσαι τώρα;-
…………………………………………………
Συνεχίζω να ταξιδεύω στο φως, κυκλωμένος απ’ αυτόν τον χειμώνα
που τα πουλιά προσκρούουν στα μαρμάρινα σύννεφα
και πέφτουν στους δρόμους ανάποδα, με τα ψιλά ποδαράκια τους τεντωμένα
συνεχίζω να γυρεύω το φως, ενώ μια υπόνοια δαγκώνει τη σκέψη
πως ενδέχεται να έχω συναντήσει ήδη το φως...
πως δε μου χρωστoύν τίποτα πια οι θεοί, αφού μούδωσαν αυτήν την ημέρα
και πια δεν έχω μπροστά μου, παρά έναν ατέλειωτο μεγάλο χειμώνα
που πρέπει να τον ζήσω, γυρεύοντας απεγνωσμένα τον φίλο
μαζεύοντας τα πουλιά που πέφτουν νεκρά στους δρόμους
επειδή χτύπησαν ανύποπτα στα μαρμάρινα σύννεφα
πούχουν στοιχειώσει μήνες τώρα, τον ουρανό μου...
Δεκέμβρης 2009
-για τον Αντρέα, τον πολύ αγαπημένο-
