Και εκ γυναικών τα κρείτω...

Έρημο, μικρό κελί και ευωδιά λιβάνου
πώς μοίρα έγινες μίας ζωής, της Κασσιανής
ωραία, ερωτική και ευφυής, τι τόθελε
εκείνο το... "κι εκ γυναικός τα κρείτω!";
Ο αυτοκράτωρ την απέρριψε!...

"Αν όχι αυτός, μονάχα ο Χριστός!
Αν όχι αυτοκράτειρα, τότε μοναχή!"
Δύσβατος δρόμος και πικρός
ψυχή και σώματι τον πήρε
χωρίς καμιάν απαντοχή. Γενναία
και άκαμπτος η Κασσιανή
μέχρι το τέλος.

... Μα κάπου κάπου ρήγματα
ποίηση μεγίστη, μασκοφόρος...
"Νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας..."

Άραγε λύγισε κάποια στιγμή
στην κλίνη της τη σκοτεινή; Τον άντρα...
τον Θεόφιλο μήπως επόθησε η Κασσιανή
κι ανεπαισθήτως κάλεσε μια νύχτα
που έξω μαινόταν ο βοριάς και η βροχή;...
"Ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας..."
και μήπως κάποτε ξαγρύπνισε ως το πρωί
(ως άλλη Ψάπφα) από μάταιη, ερωτική αναμονή;
"Δέδυκε μεν α σελάνα... εγώ δε μόνα καθεύδω..."

Ουδέν μεμπτό!

Ακόμη κι αν λύγισε κάποια στιγμή
εν τέλει έμεινε λευκή! Και ίσως... ίσως...
αυτό το λίγο ράγισμα, το αμφίβολο, το πιθανό
την κάνει ακόμη πιο γενναία... πιο λευκή!



28/6/2020