Στην αμμουδιά -που μερεμέτιζαν οι σύντροφοι
το πλοίο της φυγής- καθόλου δεν εφάνη
μα ούτε στα παλάτια της
μονάχος του τις ερημιές, αγρίμι αναμετρούσε
και τα καλέσματά της -για δείπνα, μουσικές
και τελευταίες αγκαλιές- με πείσμα απωθούσε...
-Κι αν είναι εδώ η Ιθάκη μου;
κι αν είναι η Κίρκη μια νέα Πηνελόπη;
Να, στα σκοτάδια κιόλας, ένας αγέννητος Τηλέμαχος
με λύπη με κοιτά και να τον αναστήσω
καρπίζοντας τα σπλάχνα της, με αγωνία περιμένει...
Μήπως να μείνω εδώ;
Μήπως να δω κι εγώ έναν Τηλέμαχο
από μικρό να μεγαλώνει;
Μήπως για πάντα να ξεχάσω
το εξοντωτικό κι αμφίβολο ταξίδι;
..................................
Αύγουστο όμως, αποχαιρέτησε την Κίρκη
ενέδωσε στης Πηνελόπης το κάλεσμα το μακρινό
και στην οδυνηρή, του πρώτου Τηλεμάχου νοσταλγία
(έτσι κι αλλιώς το ήξερε... και μέσα στη δική της αγκαλιά
στη μαγική της λήθη, χαμένος στα χρυσαφένια της μαλλιά
στης ηδονής το ξέσπασμα και στα γλυκά
σαν σύκα ώριμα φιλιά -το ήξερε-
η Ιθάκη θάχε τον τελευταίο λόγο
σε τούτο το ταξίδι...)
τώρα στη πλώρη στέκεται μισός
όχι, δεν είναι εύκολο να παρατάς μια μάγισσα
μια Κίρκη...
μια Καλυψώ...
ας είναι και μια άσημη Μαρία...
-Αύγουστος 2011-
