σε μια σκακιέρα πιόνια
πελεκημένοι εξ' αρχής
σε ξύλινες μορφές
χωρίς δική μας βούληση
και να περνούν τα χρόνια
σ' ασπρόμαυρα τετράγωνα
και θλιβερές γραμμές...
Στρατιώτες αναλώσιμοι
στης μάχης το καμίνι
να καρτερούμε το άγγιγμα
αόρατου χεριού
και νάναι όλα πνιγηρά
μια στενωπός, μια δίνη
μια αυταπάτη η λευτεριά
κι η νίκη... αλλουνού!
Εκτός πεδίου τελικά
στο πλάι εκεί πεσμένοι
σκόρπιοι, όπως μας έριξε
ο ρους του παιχνιδιού
με παρηγόρια μοναχή
πως πάμε... δοξασμένοι
πώς πέσαμε απ' την ορμή
του υψηλού σκοπού!
Γιώργος Πύργαρης
1 Ιουνίου 2023
