Ηνίοχος

 

Τον προτιμούν στο πράσινο του χαλκού 

ακίνδυνον, λειψόν, ακρωτηριασμένον

κυκλωμένον από ένα μουσείο

να φωτίζει μια εποχή, δια παντός τελειωμένη...

Τα μάτια του όμως ανοιχτά κι όταν θαμμένος στα χώματα 

μουσκεμένος απ' τη φθορά κι από πάνω ιστορία να βρέχει

διαγούμιζαν οι ξένοι, μα άρχισε αργά να μεταμορφώνεται

ο Πολύζαλος του Δεινομένη σε Ηνίοχο των Ελλήνων

(γιατί η σοφία και η δύναμη η βαθιά... ήττες 

και σιωπή αιώνων προϋποθέτει)

Γι' αυτό, όταν αποχωρούν θαμπωμένοι οι ειδικοί 

όταν λήγουν τα συνέδρια και αδειάζουν οι αίθουσες

εκείνος αποδρά αθόρυβα στα ερείπια 

ψάχνοντας το χαμένο του χέρι το αριστερό 

-που πολλοί το προτιμούν για πάντα χαμένο-

έτσι λειψός, σκάβει τα χαλάσματα

να συναρμολογήσει ξανά το διαλυμένο του άρμα 

ακούγεται κάτω στις ελιές ο αντίλαλος 

απ' τα καλέσματα στα άλογά του

(που κρατούν αιχμάλωτα και χώρια 

οι τσακωμένοι κληρονόμοι)

Τώρα που όλος ο κόσμος πονά 

εκείνος μιαν αναγέννηση ονειρεύεται

παροτρύνει τη Νίκη της Σαμοθράκης 

να  πετά απ΄ το βάθρο τις νύχτες 

και να γυρίζει στις άδειες αίθουσες 

γυρεύοντας το χαμένο της κεφάλι...

την κλεμμένη Καρυάτιδα

να βροντά από μέσα τις πόρτες

για να σμίξει ξανά 

με τις αγαπημένες αδερφές της

και τ' άλογα του Αγίου Μάρκου να θυμηθούν

τη Χίο, να θυμηθούν ποιοι οι πλαστουργοί 

και ποιοι οι κλέφτες...

Κάθε αυγή, γονατίζει και φιλά ο Ηνίοχος

ταπεινές, βυζαντινές εικόνες...

Απελπισμένα χλιμιντρίσματα στα όνειρα

προδίδουν μια δύναμη μυστική 

που κρατιέται με το στανιό κοιμισμένη 

όμως για δες... σαλεύουν τα μάτια του

προσδοκά να φιλιώσει ξανά, τη φύτρα ετούτη 

τα χάλκινα στα χέρια του χαλινά

να μεταμορφωθούν σε δερμάτινα... 

χρεμετίσματα και αφρούς στα σαγόνια

ο Ηνίοχος ονειρεύεται

να ραγίσει πάλι το φως, στην προσταγή του αφέτη

και τα άλογα -τα δύο με τη σπίθα του Απόλλωνα

και τ' άλλα, με το σημάδι του σταυρού-

να ξεχυθούν επιτέλους καλπάζοντας

αντάμα στο μέλλον...