Στον Καρυωτάκη (ανοικτή επιστολή)

-και συ στον Γολγοθά να παίζεις
τον τελευταίο μήνα της Πρεβέζης-

Κώστα -που τα θλιμμένα σου τραγούδια

πολλούς εμάγεψαν- άραγε την ύστατη στιγμή

της πιστολιάς, είδες τις δάφνες, τα λουλούδια

που στη σκιά σου θα υψώνονταν σωροί

(πικρή, παράκαιρη αμοιβή των στίχων σου

που λάμπουν ακόμη ζωντανοί)

ή μήπως δε γνώρισες ποτέ το ύψος σου

και σαν παρίας έφυγες, μια έρημη ψυχή;

Δεν έλειψαν του ύφους σου οι κριτές
κι ήσαν πολλοί της αισιοδοξίας οι νονοί
''Ο Πεισιθάνατος!'' ''Ποίηση παλιά, του χτες!''
και ''Το παράδειγμά του προς αποφυγή!''

Όμως δεν είδαν που πήρες τον ασήμαντο
αξία τούδωσες, τον βάφτισες στο άβατο
(αφού κι ο πιο μικρός, με βίο ακύμαντο
στα μεσαλώνια, χτυπιέται με τον θάνατο)

Εδώ αλλάξανε πολλά. Του λόγου η εκφορά

απείρως δοκιμάστηκε, μεγάλοι ποντοπόροι

Νόμπελ μας έφεραν, όμως ίδια η μοναξιά
στα πεδινά μας και στα όρη. Κι οι φόροι

δυσβάστακτοι πια, λαού που τον πατούν
κανάγιες με σεβιότ σ' απρόσιτα γραφεία.
Κόμματα κρύα, πράττουν κατά το δοκούν
και αριστεύουν στη ψηφoθηρία (θηρία

λυτά, που βλέπουν τους πελάτες τους σα λεία)
Δε γράφουμε πια, πληκτρολογούμε αφειδώς
μπροστά σε οθόνες, περιτέχνως με μανία
επί παντός (για τους αστέγους  ασφαλώς

για τα κοάλα και τους πολέμους στη Συρία )
Μ' αυτά γερνούμε και περνά ο καιρός
λένε πως λιώνουν και οι πάγοι εις τη Σιβηρία
-μπορεί να φταίει ο καπιταλισμός-

Δεν έχω άλλα να σου γράψω, δυστυχώς
ο κόσμος μας γλυκός, πικρός σε μία άβυσσο
αγώνας για το ψωμί, το άλας και το φως
να μου γράψεις τα δικά σου απ' τον παράδεισο...




29.12.2019/6.1.2020
(χρονιάρες μέρες, κυκλωθείς από Ζηνοβία και Ηφαιστίωνα)

Βασιλέας των Ελλήνων 1147 μ. Χ.

''Βασιλέα των Ελλήνων'' και όχι ''Αυτοκράτορα''
αποκάλεσε ο Κόνραντ, τον Μανουήλ τον Κομνηνό
να τον μειώσει τάχα...

Όμως υπέστη ήττα οδυνηρή, έξω από την Πόλη
πεζικό, κατάφρακτοι ιππείς και κούρσορες
του έδωσαν μάθημα καλό, τιμώρησαν το θράσος
κι ας μέσα στην αναίδειά του ο Γερμανός
μυστικό κοινό και χρόνιο
μεγαλοφώνως, είχε εκστομίσει...


22-8-2019

Τρεις παραλλαγές για τον Οδυσσέα

-Νεκροί, πικρά της μοίρας λάφυρα
λευκού ή μαύρου πεπρωμένου-

Μυστικός Δείπνος

Σιμά στις φορτωμένες, της Τιθορέας κερασιές
μία σπηλιά παντέρμη
την κατοικούνε πια μονάχα αετοί
μα αν πας μεσάνυχτα, κρυφά... την κρύα ώρα

η τελευταία χαρά, σα δείπνος μυστικός...

Φωτιές, χοροί, νταούλια και φωνές...

"Ο Πανουργιάς βαφτίζει του Λυσσαίου το παιδί!

Και η μικρή του αδερφή παντρεύεται
με τον τρελό Τρελόνι!''

Η σταύρωση

Μεσάνυχτα και τ' όνειρο κακό

βαριές ανάσες στα σκαλιά

βρισιές και ποδοβολητά

έρχοντ' οι δήμιοι... (ξυπνά)

αφιονισμένοι...

-Ξέρω γιατ' ήρθατε!

Λύστε μου μωρέ το ένα χέρι!

Τέσσερις τον χτυπούν
με στόμια όπλων, πέτρες και γροθιές
τον βρίζουν, φτύνουν, τον τραβούν...

-Καλά αυτοί, μα εσύ γιατί ρε Γιάννη;

Τα κρεμαστά του στρίβουν... λέοντα

μουγκρητό, τόνε τελειώνουν

κι αναχωρούν αθόρυβα

μες στης νυχτιάς το ψιλοβρόχι
σα δράκοι που μόλις άγιο σκότωσαν
κι από την κούλια την ψηλή

τον ρίξανε στα βράχια...

Ανάληψη

Μέσα στα τρεχούμενα
του Παρνασσού νερά
αστράφτει ένα ξίφος ορθωτό
που βγαίνει από το μαύρο του κορμί
με τα σχισμένα χείλη
σα νέμεση κι υψώνεται και καρτερεί
το χέρι που θα πιάσει πάλι τη λαβή
το αδικαίωτο να δικαιώσει... 

15/3/2019