Την πρώτη φορά που την είδα, μύριζε γιασεμί.
Κι όποιος δεν έχει μυρίσει γιασεμί τις μέρες που ανθοβολεί, δε ξέρει τίποτα.Στην αρχή νόμισα πως αναδύθηκε σαν οπτασία, μέσα απ’ αυτήν την ευωδιά.Όμως ήταν ανθρώπινη. Όπως σε βλέπω και με βλέπεις. Ίσως πουλούσε χαϊμαλιά πιο κάτω στην αγορά και
ξαφνικά με είδε.
Δεν είχα δει ομορφότερη. Ούτε ποτέ ξανάδα.
Άρχισε να ανεβαίνει τα λιγοστά σκαλιά που μας χώριζαν. Με κοίταζε σα να με γύρευε αιώνες. Αν δε σ’ έχουν κοιτάξει έτσι, δεν ξέρεις τι θα πει πραγματικός φόβος. Πώς θα ξεφύγεις από μία γυναίκα που σε γυρεύει αιώνες;
Πανέμορφη. Αν δε την είδες, δε ξέρεις τι θα πει πραγματική ομορφιά. Όχι δε ξέρεις. Είχε μέσα της μια έξαλλη ερωτική δύναμη.
Δεν είπε τίποτα. Μονάχα με πλησίαζε.
Με πλησίαζε κι είχα την αίσθηση
πως από στιγμή σε στιγμή, θα χαθώ στο πιο μαγικό, στο πιο φανταστικό φιλί που έχει νιώσει ποτέ άνθρωπος...
Ήρθαμε τόσο κοντά, που
ένιωσα να με αγγίζει η άκρη του φουστανιού της. Μα εκεί που ετοιμάστηκα να τη γευτώ, φανέ
ρωσε από το κόρφο της ένα μαχαίρι.
Ένα ολόχρυσο, παράξενο μαχαίρι.
Δε ξέρω από πού το έβγαλε. Ίσως να το κρατούσε απ’ την αρχή,
μα η ομορφιά της ήταν τόσο απόλυτη, που δεν το πρόσεξα. Δε κουνήθηκα απ’ τη θέση μου.
Χαμογελώντας σα να με ήξερε από πάντα, σα
να ήταν σίγουρη πως αυτό ήθελα, με το ένα χέρι μ’ αγκάλιασε και με το άλλο βύθισε το μαχαίρι της μέσα μου...Και πάλι… Και πάλι…
Απ’ τις πληγές ξεπηδούσαν πουλιά
και αστραφτεροί στίχοι που αιωρούνταν
και πετούσαν τριγύρω μου κελαηδώντας
και ιριδίζοντας.
Πέρασα μαζί της καιρό.
Οι μαχαιριές είχαν μια πικρή γλύκα
και άφηναν μια αίσθηση
πως ζω κάτι μοναδικό
που λίγοι μπορούν να κατανοήσουν…
………………………
Την είδα χρόνια αργότερα. Ήταν ακόμη όμορφη. Μα κάτι είχε χάσει.
πως ζω κάτι μοναδικό
που λίγοι μπορούν να κατανοήσουν…
………………………
Την είδα χρόνια αργότερα. Ήταν ακόμη όμορφη. Μα κάτι είχε χάσει.
Την λάμψη που ακτινοβολούσε στο
πρόσωπό της, σαν φωτοστέφανο…
ή σαν την ιερή της έφηβης αμαρτία.
Οι στίχοι, ακόμα κι όταν μου χαμο-
Οι στίχοι, ακόμα κι όταν μου χαμο-
γελούσε και με μαχαίρωνε με τον ίδιο τρόπο δεν έβγαιναν από μέσα μου.
Απ’ τις πληγές, έτρεχε σκέτο αίμα...
Πέταξε θυμωμένη το χρυσό της μαχαίρι.
«Αφού έγινες σαν όλους τους άλλους» μου είπε «θέλω να το κάνουμε!»
και με τράβηξε με βία κοντά της….
Της γύρισα τη πλάτη και έφυγα, ενώ από τις πληγές μου, συνέχιζε να τρέχει ζεστό
Απ’ τις πληγές, έτρεχε σκέτο αίμα...
Πέταξε θυμωμένη το χρυσό της μαχαίρι.
«Αφού έγινες σαν όλους τους άλλους» μου είπε «θέλω να το κάνουμε!»
και με τράβηξε με βία κοντά της….
Της γύρισα τη πλάτη και έφυγα, ενώ από τις πληγές μου, συνέχιζε να τρέχει ζεστό
κόκκινο αίμα.
Μπήκα στο πρώτο νοσοκομείο που βρήκα μπροστά μου. Έπρεπε τώρα να συνηθίσω
Μπήκα στο πρώτο νοσοκομείο που βρήκα μπροστά μου. Έπρεπε τώρα να συνηθίσω
να ζω σαν άνθρωπος.
Έχοντας μέσα μου μόνο αίμα.
Από τότε, όταν μυρίζω γιασεμί φεύγω.
…………………
Κι όμως...
Έχω πάντα την αίσθηση, πως είναι ακόμη κάπου κοντά και με παρακολουθεί.
Έχω την αίσθηση, πως τις νύχτες που κοιμάται –όποιον κι αν έχει δίπλα της- με σκέφτεται
κι απ’ το κορμί της αναδύεται αυτή η μα-
γική ευωδιά από γιασεμί...
Έχοντας μέσα μου μόνο αίμα.
Από τότε, όταν μυρίζω γιασεμί φεύγω.
…………………
Κι όμως...
Έχω πάντα την αίσθηση, πως είναι ακόμη κάπου κοντά και με παρακολουθεί.
Έχω την αίσθηση, πως τις νύχτες που κοιμάται –όποιον κι αν έχει δίπλα της- με σκέφτεται
κι απ’ το κορμί της αναδύεται αυτή η μα-
γική ευωδιά από γιασεμί...
Βγαίνει απ’ τις χαραμάδες της πόρτας της
περνάει τους δρόμους, τα αυτοκίνητα
τους φουγάρους, τους νυχτοφύλακες
περνά σα καπνός πάνω από τους άγρυπνους μετανάστες, χαϊδεύει τις πόρνες των δρόμων
που προσκαλούν υποσχετικά τον επόμενο πελάτη, ξεπερνά σε ταχύτητα τους νυχτερινούς μηχανόβιους
τρυπώνει στο παράθυρό μου και με ξυπνά
αφήνοντάς με στο σκοτάδι
να καπνίζω απανωτά τσιγάρα
μαύρα μεσάνυχτα
χρόνια τώρα
μπας και σβήσω με νικοτίνη
αυτή τη γαμημένη ευωδιά
αλήθεια,πώς να ξεφύγεις από μια γυναίκα
αλήθεια,πώς να ξεφύγεις από μια γυναίκα
που σε γυρεύει αιώνες;
…………………
Ξέρω πως είναι έτοιμη για κάθε καταστροφή
αρκεί να έχω το βάρος της αρχικής απόφασης
Είναι ακόμη πολύ θυμωμένη...
Δε μπορεί να κατανοήσει πώς λέω όχι
σε μια γυναίκα τόσο όμορφη
που έχει ξεκινήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια
απ’ τις ακτές τις Ιωνίας να μ’ εύρη...
Εδώ και χιλιάδες χρόνια
στους δρόμους, στους αργαλειούς,
στα παραθύρια... υφαίνοντας
…………………
Ξέρω πως είναι έτοιμη για κάθε καταστροφή
αρκεί να έχω το βάρος της αρχικής απόφασης
Είναι ακόμη πολύ θυμωμένη...
Δε μπορεί να κατανοήσει πώς λέω όχι
σε μια γυναίκα τόσο όμορφη
που έχει ξεκινήσει εδώ και χιλιάδες χρόνια
απ’ τις ακτές τις Ιωνίας να μ’ εύρη...
Εδώ και χιλιάδες χρόνια
στους δρόμους, στους αργαλειούς,
στα παραθύρια... υφαίνοντας
για άλλους άντρες
γεννώντας για άλλους άντρες
κλαίγοντας για άλλους άντρες
χωρίς να βουλιάξει όμως
ούτε στιγμή στη λήθη
εμένα γύρευε -έφηβη πάντα-
χιλιάδες χρόνια... εμένα γύρευε
-έφηβη πάντα- τόσους αιώνες
Αιώνες....
Ενώ οι άλλες,
ακόμη κι αν με θέλησαν
με θέλησαν μονάχα για λίγους μήνες...
Ίσως έχει δίκιο
μα πώς να αντέξεις το βάρος
τόσης συσσωρευμένης προσμονής;
Φοβάμαι…
Εδώ θα μείνω, στο σκοτάδι
καπνίζοντας απανωτά τσιγάρα
αποφασισμένος να της διαθέσω μια νύχτα
μονάχα μία... εκρηκτική και απολύτως κρυφή
ή αλλιώς να συναντηθούμε σε άλλη ζωή
εάν υπάρχει...
-από την συλλογή ''Ωραιοδίνη''
γεννώντας για άλλους άντρες
κλαίγοντας για άλλους άντρες
χωρίς να βουλιάξει όμως
ούτε στιγμή στη λήθη
εμένα γύρευε -έφηβη πάντα-
χιλιάδες χρόνια... εμένα γύρευε
-έφηβη πάντα- τόσους αιώνες
Αιώνες....
Ενώ οι άλλες,
ακόμη κι αν με θέλησαν
με θέλησαν μονάχα για λίγους μήνες...
Ίσως έχει δίκιο
μα πώς να αντέξεις το βάρος
τόσης συσσωρευμένης προσμονής;
Φοβάμαι…
Εδώ θα μείνω, στο σκοτάδι
καπνίζοντας απανωτά τσιγάρα
αποφασισμένος να της διαθέσω μια νύχτα
μονάχα μία... εκρηκτική και απολύτως κρυφή
ή αλλιώς να συναντηθούμε σε άλλη ζωή
εάν υπάρχει...
-από την συλλογή ''Ωραιοδίνη''